Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej (WFPiK)/Faculty of Polish and Classical Philology
Permanent URI for this community
Browse
Browsing Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej (WFPiK)/Faculty of Polish and Classical Philology by Author "Barańska-Guz, Małgorzata"
Now showing 1 - 2 of 2
Results Per Page
Sort Options
Item Rzym i Warszawa w podróżach Zygmunta Krasińskiego(Pracownia Humanistycznych Studiów Interdyscyplinarnych, Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej UAM, 2013) Barańska-Guz, MałgorzataZygmunt Krasiński należy bez wątpienia do grona polskich romantyków, realizujących topos homo viator. Większość życia spędził on bowiem na kolejnych europejskich wyprawach – bywał częstym gościem w Genewie, Rzymie Florencji, Wenecji i Neapolu, a niekończące się wędrówki z czasem stały się jego znakiem rozpoznawczym. Krasiński zmaga się ze światem i samym sobą, szukając w kolejnych odwiedzanych miejscach choćby chwilowej ulgi i wytchnienia. Próba wypełnienia wewnętrznej pustki wrażeniami z kolejnych miejsc podróży nie przynosi jednak rezultatów – przeciwnie – przestrzeń aktualnego pobytu staje się nowym ośrodkiem cierpienia, równocześnie odbiciem i powodem wewnętrznej męki, której nie przestaje odczuwać. Poczucie niespełnienia i rozdarcia, których boleśnie doświadcza, realizuje się także w planie podejmowanych wypraw, w których szczególne miejsce zajmują Rzym i Warszawa. Stosunek autora Irydiona do obu znaczących dla niego miejsc nie jest jednoznaczny, a ambiwalentne ich postrzeganie staje się wyrazem ogólnej niemożności pogodzenia sprzecznych dążeń. Znacząca obecność opisów przestrzeni włosko-polskiej na kartach bogatej korespondencji motywuje do poszukiwania odpowiedzi na pytanie o ich miejsce w biografii Krasińskiego, pozwalająca także wnioskować na temat niektórych aspektów. psychiki ich twórcyItem Zygmunt Krasiński – obraz osobowości w świetle jego korespondencji(2018) Barańska-Guz, Małgorzata; Fiećko, Jerzy. PromotorZygmunt Krasiński jest bez wątpienia jedną z najbarwniejszych postaci polskiej literatury – jego oryginalny sposób przeżywania i opisywania własnych doświadczeń, zaprezentowany w obszernej korespondencji, od zawsze stanowił zagadkę dla badaczy literatury, zainteresowanych psychologicznymi aspektami jego biografii i twórczości. Większość z nich zwracała uwagę przede wszystkim na smutek, chorobę, czy niespełnienie, łącząc je z kategorią melancholii, która stanowiła dotychczas kluczową diagnozę jego kondycji psycho-fizycznej. W mojej pracy dokonałam restytucji tego przekonania, wyodrębniając główne cechy osobowości hrabiego Zygmunta i schorzenia, które kształtowały jego sposób percepcji rzeczywistości. W rozdziale drugim wskazałam na temperamentalne czynniki kształtujące doświadczenia hrabiego Zygmunta, z których najważniejszym jest wysoki poziom neurotyzmu (według teorii Eysenck’a) łączący się z lękliwością, tendencją do zamartwiania się i niestabilnością emocjonalną. Do analizy materiału listowego wykorzystałam też test przymiotników ACL, którego wyniki wskazują na niską samoocenę, negatywny stosunek do własnych osiągnięć, poczucie niepewności, obawę przed angażowaniem się w głębokie relacje z inymi ludźmi, stosowanie strategii unikania, uległość i zależność u osoby badanej (Z.K.). Opisane czynniki mogły mieć znaczący wpływ na rozwój depresji, której poświęcony został kolejny rozdział pracy. Diagnoza tego zaburzenia, w miejsce dotychczasowej melancholii, wydaje się najważniejszym rozpoznaniem postawionym w pracy, zmieniającym perspektywę oceny sposobu funkcjonowania hrabiego Zygmunta. Rozdział czwarty poświęcony został analizie elementów związanych z doświadczeniem choroby, z naciskiem na hipochondryczny charakter objawów, na które uskarżał się Zygmunt Krasiński.