Przegląd Politologiczny, 2014, nr 1

Permanent URI for this collectionhttps://repozytorium.amu.edu.pl/handle/10593/12099

Browse

Now showing 1 - 20 of 24

Od Al-Dżaziry do Twittera – wpływ mediów na Arabską Wiosnę
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Bielińska, Kamila
Internet odegrał ważną rolę podczas rewolucji w krajach arabskich, a sprawa wykorzystania tradycyjnych oraz nowych mediów jest nadal dyskutowana na wielu gruntach. Przekazywane informacje w systemach autorytarnych są starannie wyselekcjonowane, dlatego też Internet stał się ważnym medium na obszarze państw arabskich. Dzięki temu protestujący mogli swobodnie organizować się, informować i mówić światu o tym, co naprawdę dzieje się w ich krajach. Można oczywiście zadać pytanie, czy rewolucja może zostać przeprowadzona tylko za pomocą Internetu? Otóż nie – Internet jest jedynie narzędziem i środkiem w dążeniu do celu. Oczywiście o olbrzymim zasięgu i mocy.
Antyamerykanizm jako istotny element Arabskiej Wiosny
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Stelmach, Magdalena
Celem pracy jest przeanalizowanie zjawiska antyamerykanizmu w świecie muzułmańskim oraz jego wpływu na stosunki amerykańsko-arabskie. Od wybuchu Arabskiej Wiosny fenomen ten stanowi znaczący problem w regionie. Antyrządowe protesty szybko zaczęły zamieniać się w antyamerykańskie, czego dowodem było brutalne zamordowanie amerykańskiego ambasadora, Chrisa Stevensa, oraz trzech dyplomatów w Benghazi. Te wydarzenia pokazały, że antyamerykanizm nie jest obecnie wyłączną domeną organizacji terrorystycznych, ale stał się również postawą przeciętnych obywateli. Pomimo pozornego ukrycia się w cień Al-Kaida działa nadal, między innymi poprzez upowszechnianie propagandowych pism szerzących nienawiść wobec Stanów Zjednoczonych.
Konflikt w Mali. Rebelia Tuaregów, islamiśeci i międzynarodowa interwencja
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Kubiak, Krzysztof
W artykule omówiono genezę i przebieg bieżącego kryzysu politycznego w Mali. Autor nakreślił przyczyny strukturalnej słabości Mali wynikające z dokonanego w czasie dekolonizacji wytyczenia granic, przebieg konfrontacji między Tuaregami a rządem centralnym, wpływ upadku dyktatury Kadafiego w Libii na otwarcie nowej fazy konfrontacji, rolę ugrupowań islamistycznych na północy Mali oraz przebieg francuskiej interwencji w tym państwie. W sposób odrębny potraktowany został przypadek Mali jako klasycznego niemal „państwa upadłego”.
Jemeńskie pragnienie demokracji – pomiędzy Arabią Szczęśliwą a terroryzmem. Przemiany polityczne i społeczne w Jemenie AD 2011
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Siadkowski, Adrian K.
Jemen jest doskonałą egzemplifikacją ortodoksji islamskiej mającej bezpośrednie konotacje z sytuacją polityczną państwa. Jest to kraj, w którym islam jest dominującą religią państwową wyznawaną i praktykowaną przez większość społeczeństwa. Jest także krajem arabskim, w bliskości najważniejszego dla muzułmanów miejsca kultu – Mekki. Posiada swoiste namacalne kulturowe symbole takie jak khat, którego uprawa przyczynia się w zasadniczy sposób do regresu gospodarczego w obszarze rolnictwa, a w sferze społecznej powoduje izolację tych jednostek, które go nie zażywają. I wreszcie, co wydaje się być także współczesnym symbolem Jemenu, choć z pewnością niechlubnym i niepożądanym – nie jest wolne od zjawiska islamskiego ekstremizmu i terroryzmu. Bogata historia Jemenu, zwanego niegdyś Arabą Szczęśliwą może przywoływać na myśl obrazy o bajecznym życiu tego społeczeństwa pod panowaniem wspaniałej Bilkis, Królowej Saby. Może zatem Jemen w starożytnej perspektywie jawić się przez historię spotkania Królowej Saby z Królem Salomonem jako kraj sprawiedliwych rządów. Współczesność polityczna nie przedstawia się w jaskrawych barwach. Podział Jemenu na dwa niezależne organizmy państwowe, scalone w 1990 r. pod autorytarnymi rządami Alego Saleha powodował napięcia, włącznie z wojną domową. I choć niewątpliwą zasługą wynikłą z arabskiego nacjonalizmu Saleha było połączenie Jemenu Północnego i Południowego w jeden organizm – Republikę, to podziały polityczno-społeczne pozostały. Kulminacja przypadła na rok 2011, kiedy to na fali „Arabskiej Wiosny” społeczeństwo domagało się zmian, choć beneficjentami ostatecznymi zostali również nowi „gracze” destabilizująco wpływając na bezpieczeństwo w regionie.
Kurdowie we współczesnych społecznościach Bliskiego Wschodu
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Giedz, Maria
Bliski Wschód jest regionem charakteryzującym się ogromną różnorodnością zarówno religijną, narodowościową jak i etniczną. W tym bliskowschodnim tyglu społeczeństw wyróżniają się Kurdowie, szacowany na 45 milionów osób naród, który do tragedii, jaka rozegrała się wiosną 1991 r. był niezauważalny. Do amerykańskiej interwencji na Irak, Kurdowie we wszystkich czterech krajach, w których przyszło im mieszkać, byli traktowani jako obywatele 2-giej kategorii. Momentem przełomowym stał się rok 2003, kiedy to Kurdów zaczęto postrzegać jako naród, który ma prawo do samostanowienia. Wydarzenia po 2003 r. doprowadziły do kuriozalnej sytuacji, w której ludność z marginesu staje się ważnym partnerem na międzynarodowej scenie politycznej. W Iraku Kurdowie pełnią funkcję katalizatora pomiędzy zwaśnionymi, muzułmańskimi grupami. W kontekście „Arabskiej Wiosny” i wydarzeń w Syrii, stanowią dla rządów Turcji i Syrii kartę przetargową, ale jednocześnie to im powierza się działania integracyjne. Tworzy się niezwykle interesująca sytuacja. Dotychczas poniżana społeczność staje się poważanym narodem, który może mieć wpływ na rozwiązanie konfliktów na Bliskim Wschodzie.
Stosunek mniejszości etnicznych, narodowych i religijnych do wydarzeń Arabskiej Wiosny w Syrii
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Jomma, Fuad
Syria w porównaniu do innych państw arabskich ma skomplikowaną strukturę etniczno- religijną. Można wyróżnić: Arabów, Kurdów, Ormian, Asyryjczyków, Turkmenów oraz inne grupy etniczne. Mimo, że dominującą religią jest islam, można także zaobserwować różne odmiany chrześcijaństwa czy judaizmu. W artykule przeanalizowany zostanie wpływ konfliktu sannicko-alawickiego i jego wpływ na inne grupy etniczne i religijne w Syrii.
Weryfikacja potencjału – analiza działań bojowych w Libii w 2011 roku
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Stanecki, Maciej
Działania bojowe podczas konfliktu w Libii na długo pozostaną przedmiotem specjalistycznych analiz czy też prac naukowych. Operacja ta była bez wątpienia ważnym sprawdzianem zdolności bojowych w wymiarze narodowym, sojuszniczym, militarnym i organizacyjnym. Celem artykułu jest przeanalizowanie powyższych zmiennych, głównie z perspektywy amerykańskiej i brytyjskiej. Dobór obszaru problemowego nie wynika jedynie z łatwej dostępności do materiału źródłowego, ale również z faktu istotnego zaangażowania obydwu stron w konflikt. W przypadku Brytyjczyków otrzymujemy także niezwykle interesującą i wartościową możliwość przeanalizowania skutków istotnej reformy, czy też zmiany koncepcji brytyjskich sił zbrojnych w ramach Strategic Defence and Security Review z 2010 roku. Celem artykułu jest także próba oceny znaczenia amerykańskiego zaangażowania w konflikt, widziany z obydwu stron Atlantyku. Wreszcie analizie poddany zostanie sam zamysł operacji, podobieństwa i różnice względem podobnych operacji tego typu, przeprowadzonych w przeszłości, a także twierdzenie, że działania w Libii stanowią modelowy przykład dla realizacji „konfliktów przyszłości” w regionie.
„Egipskie ciemności…” – od autorytaryzmu do autorytaryzmu
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Ostant, Witold
Artykuł przedstawia najważniejsze kwestie determinujące sytuację polityczną, społeczną i ekonomiczną Egiptu na początku drugiej dekady XXI w., ponieważ państwo to ze względu na potencjał może być postrzegane jako tzw. sworzeń geopolityczny, którego kierunek rozwoju może mieć znaczenie nie tylko w wymiarze regionalnym. Artykuł ten przedstawia swoisty paradoks tzw. arabskiej rewolucji, która obaliła jeden autorytarnym, aby doprowadzić do powstania kolejnego.
Znaczenie Bractwa Muzułmańskiego w polityce Egiptu oraz w wydarzeniach Arabskiej Wiosny 2011 roku
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Purat, Andrzej
Przedmiotem niniejszego artykułu jest przedstawienie roli Bractwa Muzułmańskiego w polityce Egiptu w XX wieku oraz analiza stanowiska i wpływu, jaki wywarło na wydarzenia Arabskiej Wiosny w 2011 roku. Bracia Muzułmanie od momentu założenia w 1928 roku są związani z muzułmańskim nurtem myśli politycznej określanym jako islamizm. Od początku swojego istnienia Bracia proponowali jako podstawę swojego programu społeczno-narodowego indologię islamu. Wykorzystywali go również do walki politycznej. Bractwo do końca lat czterdziestych XX w. kierowane przez swojego założyciela Hasana al-Bannê działało legalnie. Po jego śmierci w 1949 roku zostało zmuszone przez rządzących Egiptem do przejścia do głębokiej konspiracji. Konsekwencją tej sytuacji było zradykalizowanie doktryny Braci Muzułmanów, która w latach pięćdziesiątych XX w. przybrała charakter rewolucyjny i antynaserowski. Nastąpiło to w okresie kierowania Bractwem przez jednego z głównych ideologów radykalnego fundamentalizmu islamskiego, jakim był S. Kutb. Mimo że Bractwo w okresie rządów A. Sadata iH. Mubaraka działało w podziemiu, odcisnęło swoje piętno na polityce wewnętrznej Egiptu. W latach osiemdziesiątych XX w. stało się główną siłą opozycyjną tego kraju. Bractwo Muzułmańskie zostało zaskoczone nagłym wybuchem protestu społecznego w Egipcie w 2011 r. i początkowo jako organizacja w nim nie uczestniczyło, stojąc na stanowisku działania w ramach opozycji parlamentarnej. Jednak w momencie kiedy Bractwo Muzułmańskie dostrzegło szansę na zmiany polityczne w Egipcie, przyłączyło się do wystąpień antyrządowych i poparło podstawowe żądanie protestujących, jakim było ustąpienie prezydenta Egiptu H. Mubaraka. Mimo późnego włączenia się Braci Muzułmanów w wydarzenia Arabskiej Wiosny uzyskali oni bardzo duże poparcie społeczne, które umożliwiło im przejście do legalnej działalności politycznej i w końcu przejęcie władzy w Egipcie. Jednak dwa lata ich rządów w Egipcie nie poprawiły sytuacji społeczno-gospodarczej w tym kraju, a działania polityczne byłego prezydenta M. Mursiego zmierzały do wprowadzenia dyktatury. Ich konsekwencją był zamach stanu dokonany przez armię egipską w 2013 roku, który spowodował ponowne odsunięcie Braci Muzułmanów od władzy.
„Arabska Wiosna” – doświadczenia arabskich monarchii subregionu Zatoki Perskiej
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Bania, Radosław
Wydarzenia „Arabskiej Wiosny” nie ominęły niemal żadnego zakątka świata arabskiego. Niepokoje i wystąpienia antyrządowe miały miejsce również w bogatych, naftowych monarchiach Zatoki Perskiej. W porównaniu z obszarem Maghrebu i Maszriku wystąpienia antyrządowe miały jednak przebieg ograniczony, w niektórych przypadkach wręcz incydentalny. Jedynie na Bahrajnie doszło do gwałtownych wystąpień antyrządowych, które przybrały charakter masowy i zagroziły rządom dynastii Al-Chalifa. W efekcie władze królestwa Bahrajnu zdecydowały się poprosić państwa Rady Współpracy Państw Zatoki o pomoc militarną w celu ustabilizowania sytuacji wewnętrznej, której ostatecznie udzieliła Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie. Odmiennie niż w przypadku pozostałych obszarów Bliskiego Wschodu, państwa Zatoki przetrwały najbardziej krytyczny okres „Arabskiej Wiosny” zachowując niezmienione główne składniki swoich systemów politycznych. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie rozwoju wydarzeń politycznych w państwach Zatoki roku 2011 oraz wskazanie uwarunkowań, które zdecydowały o przetrwaniu systemów politycznych tych państw w okresie kryzysu politycznego.
Analiza porównawcza wydarzeń 2005 i 2010 r. w Republice Kirgiskiej oraz Arabskiej Wiosny
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Subanov, Mirlan
W niniejszym artykule mowa o wydarzeniach w niektórych państwach świata, które zostały nazwane „rewolucjami”. Publikacja przytacza różne czynniki, które do nich doprowadziły i podejmuje próbę porównania wydarzeń 2005 i 2010 roku w Kirgistanie i krajach arabskich.
Społeczność międzynarodowa wobec Arabskiej Wiosny w Libii
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Wachowska, Klaudia
Istotną częścią Arabskiej Wiosny było obalenie libijskiego dyktatora Muammara Al-Kaddafiego. Dokonała tego, oprócz młodych Libijczyków, międzynarodowa koalicja, posiadająca mandat Organizacji Narodów Zjednoczonych. Stanowiska państw dotyczące interwencji w Libii na arenie międzynarodowej były silnie zróżnicowane. Poniższa praca porządkuje, opisuje i częściowo wyjaśnia przyczyny postępowania elit politycznych niektórych państw, starając się odzwierciedlić motywy, które nimi kierowały. Jako pierwsze zostało opisane państwo będące sprzymierzeńcem dyktatora do samego końca – Mali. Następnie państwa, których stosunek do Arabskiej Wiosny w Libii był niejednoznaczny – Chiny, Rosja i Niemcy. Trzecia grupa państw, która doprowadziła do zbrojnej interwencji to Francja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Na koniec zostały przeanalizowane działania Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego.
Arabska Wiosna w Syrii. Implikacje dla polityki regionalnej Turcji
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Smoleń, Kinga
Wybuch Arabskiej Wiosny w Syrii spowodował przewartościowanie polityki regionalnej Turcji. Stanęła ona przed wyborem. Czy promować w Syrii i w całym regionie Bliskiego Wschodu zasady demokracji i reagować na przypadki łamania praw człowieka, wskazując tym samym kierunek niezbędnych przemian. Czy nawiązując do zasady tzw. zero problemów z sąsiadami kontynuować pragmatyczną współpracę z reżimem. Zwyciężyła polityka ochrony demokracji i praw człowieka. Wybór ten, z jednej strony zacieśnia relacje Turcji ze strukturami zachodnimi. Z drugiej, naraża na otwarty konflikt z Syrią oraz pogorszenie relacji z Iranem, które mogą mieć negatywne konsekwencje dla jej bezpieczeństwa i powiązań gospodarczych z Bliskim Wschodem. Uwzględniając złożoną sytuację na Bliskim Wschodzie, przywódcy Republiki Turcji za optymalne uznają: utrzymanie integralności terytorialnej Syrii; zapobieżenie wybuchowi konfliktu wyznaniowego, który może rozprzestrzenić się na obszar całego Bliskiego Wschodu oraz stopniową demokratyzację ogarniętego walkami państwa. Jednocześnie nie wykluczają oni bezpośredniego zaangażowania w konflikt w trzech przypadkach. Po pierwsze, przystąpienia do interwencji zbrojnej członków Sojuszu Północnoatlantyckiego. Po drugie, konieczności ochrony własnej ludności i terytorium. Po trzecie, eskalacji walk, bądź ich przeniesienia poza granice Syrii.
Niemiecki słoń w składzie libijskiej porcelany. Implikacje postawy wobec wydarzeń w Libii w 2011 r. dla polityki zagranicznej i bezpieczeństwa RFN
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Libront, Karolina
Artykuł ma na celu wyjaśnienie, jakie implikacje dla niemieckiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, jej zasad, doktryn i długofalowych trendów ma reakcja Berlina na wydarzenia w Libii w 2011 r. Przedstawione zostaną dylematy Niemiec odnośnie do użycia ich wojsk w miejscach zagranicznych oraz przebieg międzynarodowych negocjacji w sprawie ustanowienia zakazu lotów nad Libią. Następnie nakreślone zostaną dwa możliwe kierunki interpretacji postawy RFN. Jedno z wyjaśnień zakłada, że działania Niemiec w 2011 r. były funkcją doraźnych interesów partii rządzących w polityce wewnętrznej. Zgodnie z drugą interpretacją, zachowanie Berlina jest elementem zmiany polityki zagranicznej i bezpieczeństwa tego państwa. Wpisuje się ono w trend porzucania przez Niemcy dotychczasowych ograniczeń ideologicznych oraz aprecjacji interesów ekonomicznych.
Arabska Wiosna jako szansa na reset w relacjach Unii Europejskiej z jej południowym sąsiedztwem
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Skorzycki, Michał
Seria przewrotów politycznych w państwach Maghrebu i Maszreku postawiła Unię Europejską przed koniecznooecią zredefiniowania założeń polityki wobec państw wspomnianego regionu. Opieszała reakcja największych stolic europejskich na wydarzenia Arabskiej Wiosny świadczyła o upatrywaniu w nich źródła zagrożeń dla interesów Europy. W swoim tekście chciałbym wykazać mylność tego przekonania i przedstawić argumenty na poparcie tezy, ¿e wspomniane przemiany stanowią szansę na wznowienie dialogu UE z południowym sąsiedztwem, którego Bruksela nie jest w stanie kontynuować w ramach sparaliżowanej Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego.
Międzynarodowe implikacje Arabskiej Wiosny
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Tarnawski, Marcin
Rewolucje w świecie arabskim wzbudzały ogromne zainteresowanie na całym świecie, głównie z powodu łatwości, z jaką panujący od lat dyktatorzy oddawali władzę (za wyjątkiem Syrii). Jednak zmiana władzy nie oznaczała faktycznej poprawy bytu ludzi, którzy doprowadzili do upadku tyranów. Cena wolności wydaje się być niepoliczalna, trudno więc jednoznacznie oszacować wszystkie koszty tzw. arabskich rewolucji: liczbę zabitych i wysiedlonych, zmiany wielkości gospodarek i poziomu życia, wpływ na najbliższych sąsiadów i sytuację w regionie. Jednym z głównych tematów Failed States Index 2012 była właśnie Arabska Wiosna, jednak obraz jaki przedstawiają autorzy jest pesymistyczny, a tytuł Was the Arab Spring Worth It?, mówi sam za siebie.
Jemen – zapomniany aktor Arabskiej Wiosny
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Raubo, Jacek
Współczesny Jemen jest jednym z kluczowych państw w strukturze geopolitycznej Bliskiego Wschodu. Aczkolwiek w całościowej wizji rewolucji, określanych obecnie jako Arabska Wiosna, które rozlały się w regionie MENA w 2011 r., Jemen pozostaje swoistym zapomnianym aktorem wspomnianych wydarzeń. Jednakowoż, gwałtowny wzrost aktywności organizacji terrorystycznych przede wszystkim AQAP oraz zagrożenie wielce realnym rozpadem państwa na dwie lub więcej części, stał się czytelnym impulsem do rozważenia niejako na nowo sytuacji w Jemenie po ustąpieniu prezydenta A. A. Saleha. Stąd też, na wstępie autor artykułu przedstawił tło oraz najważniejsze historyczne problemy i ich implikacje dla obecnego procesu transformacji jemeńskiego państwa. Następnie zaprezentował oraz odniósł się do przebiegu samej Arabskiej Wiosny, w tym najbiedniejszym arabskim państwie regionu. Ostatecznie skoncentrował się na szansach oraz przeciwnościach pokojowego przejścia ze starego reżimu do nowej władzy na przełomie 2012 i 2013 r. Należy podkreślić, że w głównej mierze dla zewnętrznych obserwatorów, istotne jest dostrzeżenie specyfiki jemeńskiego Dialogu Narodowego, jako potencjalnej formy normalizacji sytuacji nie tylko w jednym państwie, ale również swoistego wzoru dla całego, permanentnie niestabilnego regionu. Przy czym potencjalne fiasko politycznych prób rozwiązania sporów w Jemenie będzie sygnałem do nowej fali chaosu oraz wytworzenia olbrzymich baz wypadowych zarówno dla terrorystów, jak i piratów, podobnie jak to miało miejsce w pobliskiej Somalii.
Rola czynnika kurdyjskiego w syryjskiej wojnie domowej
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Szkudlarek, Magdalena
Trwająca od marca 2011 roku syryjska wojna domowa pozostaje jednym z najbardziej aktualnych problemów, przed jakimi stoi społeczność międzynarodowa, która dotychczas nie zdołała wypracować skutecznego jego rozwiązania. Wysoki stopień skomplikowania konfliktu, wielość biorących w nim udział stron i trudności w określeniu rzeczywistych intencji poszczególnych jego aktorów, powodują, że znalezienie takiego rozwiązania z każdym miesiącem staje się coraz mniej prawdopodobne. Efektem tego chaosu jest niedostrzeganie przez wielu komentatorów i analityków znaczenia czynnika kurdyjskiego, który zwłaszcza wobec wzrastającej roli radykalnych organizacji islamskich bywa niedoceniany. Jednocześnie, brak jednolitych struktur reprezentujących interesy społeczności kurdyjskiej zamieszkującej terytorium Syrii, wewnętrzne w niej podziały i nieumiejętność wyłonienia szeroko akceptowanego przywództwa powodują, że nie sposób mówić o Kurdach jako jednolitej, spójnej stronie konfliktu. Celem artykułu jest ukazanie roli, jaką poszczególne ugrupowania kurdyjskie odgrywają w syryjskiej wojnie domowej, relacji, jakie je łączą i istniejących pomiędzy nimi głębokich podziałów, powodujących, że nie są oni w stanie stworzyć jednolitego frontu, dążącego do realizacji wspólnego celu.
Zmiany społeczno-polityczne w państwach arabskich po 2010 roku: krytyczna analiza stosowanych pojęć
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Osiewicz, Przemysław
Wydarzenia w państwach arabskich przełomu dekad i będące ich wynikiem głębokie zmiany polityczne i społeczne stanowiły zaskoczenie dla wielu analityków i komentatorów. Chociaż możliwość zmian ustrojowych lub wymiany elit w poszczególnych państwach bliskowschodnich stanowiły niejednokrotnie przedmiot spekulacji ze strony badaczy, nikt nie przewidział ani tempa, ani skali procesu. Jednocześnie badacze stanęli przed niezwykle trudnym wyzwaniem – jak zdefiniować, jak nazwać tenże proces. Niniejszy artykuł poświęcony jest szczegółowej, krytycznej analizie sześciu najpopularniejszych pojęć, stosowanych w odniesieniu do procesu przemian polityczno-społecznych w państwach Afryki Północnej oraz na Bliskim Wschodzie.
Ewolucja zagrożenia dżihadystycznego a przemiany demokratyczne w państwach Maghrebu
(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2014) Wejkszner, Artur
W artykule skupiono się na przedstawieniu aktualnego etapu ewolucji zagrożenia dżihadystycznego na obszarze Afryki Północnej. Wskazano najważniejsze grupy terrorystyczne wchodzące w skład salafickiego ruchu globalnego dżihadu, szczególne miejsce przypisując Al-Kaidzie w Islamskim Maghrebie (AKIM). Przedstawione zostały strategiczne cele grupy oraz najważniejsze przykłady jej aktywności. Skupiono się także na wyartykułowaniu najważniejszych powodów braku zaangażowania AKIM w przemiany społeczno-polityczne w świecie arabskim po 2011 r.

Browse

Recent Submissions