The right to revolt: the European and Russian contexts
Loading...
Date
2014
Authors
Advisor
Editor
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM
Title alternative
Prawo do buntu: konteksty europejskie i rosyjskie
Abstract
Does a person have the right to revolt, or the right to public expression of disagreement? Such
a right exists, and people use it periodically. In order to minimise the destructive effects of the implementation
of this right, the ruling elite creates special institutions whose function could be to create a certain
buffer between the individual and the government. The ruling elite is not interested in responding to the requests
of the individual, as well as in private delegitimisation, because the individual’s satisfaction is associated
with serious economic and reputational losses for the government. Historical experience shows that,
regardless of the cultural tradition, a person can express their right to revolt, where concerned about the
search for truth. From the author’s point of view, this ambitious quest for a particular individual, as well as
the request on his part to official institutions, is, to some extent, associated with the cultural context. The
author confirms this with examples, by drawing parallels between the European and Russian experiences.
Celem niniejszego tekstu jest odpowiedź na pytanie o to, czy człowiek ma prawo do buntu, lub prawo do publicznego wyrażania swojego sprzeciwu wobec jakiejś sprawy? Faktem jest, iż wspominanie prawo istnieje, jednak ludzie nie korzystają z niego systematycznie. Zauważyć należy, iż by zminimalizować destrukcyjne skutki realizacji prawa do buntu (do sprzeciwu), rządząca elita tworzy specjalne organy, których zadaniem byłoby stworzenie pewnego buforu między jednostką a władzą. Rządzący nie są zainteresowani odpowiadaniem na żądania indywidualnych obywateli, ponieważ wiązać by to się mogło z poważnymi stratami gospodarczymi i “reputacyjnymi” dla rządu. Doświadczenia historyczne pokazuję, że niezależnie od tradycji kulturowej, człowiek może wyrażać swoje prawo do buntu w sytuacjach, w których chodzi o dążenie do prawdy. Z punktu widzenia autora rozważane zagadnienie wiąże się z kontekstem kulturowym. Autor potwierdza swoje poglądy przykładami, rysując paralele między doświadczeniami europejskimi i rosyjskimi.
Celem niniejszego tekstu jest odpowiedź na pytanie o to, czy człowiek ma prawo do buntu, lub prawo do publicznego wyrażania swojego sprzeciwu wobec jakiejś sprawy? Faktem jest, iż wspominanie prawo istnieje, jednak ludzie nie korzystają z niego systematycznie. Zauważyć należy, iż by zminimalizować destrukcyjne skutki realizacji prawa do buntu (do sprzeciwu), rządząca elita tworzy specjalne organy, których zadaniem byłoby stworzenie pewnego buforu między jednostką a władzą. Rządzący nie są zainteresowani odpowiadaniem na żądania indywidualnych obywateli, ponieważ wiązać by to się mogło z poważnymi stratami gospodarczymi i “reputacyjnymi” dla rządu. Doświadczenia historyczne pokazuję, że niezależnie od tradycji kulturowej, człowiek może wyrażać swoje prawo do buntu w sytuacjach, w których chodzi o dążenie do prawdy. Z punktu widzenia autora rozważane zagadnienie wiąże się z kontekstem kulturowym. Autor potwierdza swoje poglądy przykładami, rysując paralele między doświadczeniami europejskimi i rosyjskimi.
Description
Sponsor
Keywords
delegitimisation, legitimisation, revolt, right to revolt, power, delegitymizacja, legitymizacja, sprzeciw, prawo do buntu, władza
Citation
Przegląd Politologiczny, 2014, nr 3, s. 163-170.