A Tale of Two Countries: Nat ion Building and Security Challenges in Myanmar and Indonesia
Loading...
Date
2018
Authors
Advisor
Editor
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Title alternative
HISTORIA DWÓCH PAŃSTW: BUDOWANIE NARODÓW I WYZWANIA DLA BEZPIECZEŃSTWA W INDONEZJI I MYANMARZE
Abstract
For most of the former European colonies of South and Southeast Asia, the end of the Second World War was also the beginning of the end of colonial rule. With independence came the challenge of unifying disparate ethnic, religious and linguistic communities into cohesive nations - a challenge that some countries met more successfully than others. The price of failure could be high - hundreds of thousands were killed, and many millions displaced in 1947, as inter-communal conflicts tore British India apart. Indonesia declared independence in 1945 (a declaration not recognised by the country’s Dutch colonial rulers until 1949), while Burma (as Myanmar was then known) was granted independence by Britain in 1948. Both countries were able to avoid tragedies on the scale of the Indian Partition. Nevertheless, nation-building has been a difficult and as yet uncompleted process, the source of continuing challenges to national security. This article looks at the situation in the two countries, traces the origins of some of the current problems, and attempts to explain why Indonesia has generally been more successful in this respect than Myanmar, despite the similarities in the initial situations of the two countries.
Dla większości byłych kolonii europejskich w Południowej i Południowo-wschodniej Azji, zakończenie drugiej wojny światowej było również początkiem końca rządów kolonialnych. Wraz z niepodległością pojawiło się wyzwanie połącznia społeczności odmiennych etnicznie, religijnie i językowo - wyzwanie, z którym jedne państwa poradziły sobie lepiej niż pozostałe. Cena porażki była wysoka: setki tysięcy zabitych, miliony przesiedlonych w 1947 r., gdy wewnętrzne konflikty rozdarły Brytyjskie Indie. Indonezja ogłosiła niepodległość w 1945 r. (deklaracji tej nie uznawały holenderskie władze kolonialne aż do 1949 r.), podczas gdy Birma (Myanmar) uzyskała niepodległość w 1948 r. Oba państwa uniknęły tragedii na miarę podziału Indii Brytyjskich. Jednak budowanie narodów było trudne i nadal - jako proces nieukończony - stanowi wyzwanie dla bezpieczeństwa. Artykuł analizuje sytuację w obu państwach, wskazuje źródła obecnych problemów i poszukuje odpowiedzi na pytanie dlaczego - pomimo podobieństw sytuacji wyjściowych - Indonezja poradziła sobie lepiej na drodze budowy narodu.
Dla większości byłych kolonii europejskich w Południowej i Południowo-wschodniej Azji, zakończenie drugiej wojny światowej było również początkiem końca rządów kolonialnych. Wraz z niepodległością pojawiło się wyzwanie połącznia społeczności odmiennych etnicznie, religijnie i językowo - wyzwanie, z którym jedne państwa poradziły sobie lepiej niż pozostałe. Cena porażki była wysoka: setki tysięcy zabitych, miliony przesiedlonych w 1947 r., gdy wewnętrzne konflikty rozdarły Brytyjskie Indie. Indonezja ogłosiła niepodległość w 1945 r. (deklaracji tej nie uznawały holenderskie władze kolonialne aż do 1949 r.), podczas gdy Birma (Myanmar) uzyskała niepodległość w 1948 r. Oba państwa uniknęły tragedii na miarę podziału Indii Brytyjskich. Jednak budowanie narodów było trudne i nadal - jako proces nieukończony - stanowi wyzwanie dla bezpieczeństwa. Artykuł analizuje sytuację w obu państwach, wskazuje źródła obecnych problemów i poszukuje odpowiedzi na pytanie dlaczego - pomimo podobieństw sytuacji wyjściowych - Indonezja poradziła sobie lepiej na drodze budowy narodu.
Description
Sponsor
Keywords
Indonesia, Myanmar, nation building, ethnic minorities, democratic transition, Indonezja, mniejszości etniczne, tranzycja demokratyczna
Citation
Przegląd Strategiczny, 2018, nr 11, s. 409-419.