Dispute or Mediator? The Selection and Effectiveness of Conflict Management in Civil Wars

Abstract

The literature on conflict management offers two explanations of why the effectiveness of third parties to settle militarized disputes differs. The structural research tradition focuses on conflict characteristics, while the individualist approaches highlight the background, skills and power of a mediator, as well as the mediation strategy. This article reconciles these two approaches, and examines especially the effectiveness of mediation strategies. Accounting for the selection of mediation and the success of mediation attempts, we use the CWM 1945–2004 dataset. The analysis demonstrates that mediators who were able to pursue a determined strategy face a higher chance of success.

Literatura przedmiotu dotycząca działań mających na celu zapobieganie konfliktom oferuje dwa wyjaśnienia dlaczego ocena wpływu stron trzecich w zakresie zarządzania kryzysowego i rozwiązywania konfliktów poprzez mediacje tak bardzo różni się. Pierwsze wyjaśnienie uzależnia pozytywny wynik mediacji w wojnach domowych od specyficznych cech konfliktu, natomiast drugie wyjaśnienie od umiejętności i doświadczenia mediatora oraz od strategii mediacji zastosowanych w procesie rozwiązywania konfliktu pomiędzy stronami. Celem badań jest ustalenie jakie czynniki w przedstawionych podejściach mają decydujący wpływ na to, że niektóre wysiłki mediatorów kończą się sukcesem a niektóre nie. Badania zostały przeprowadzone na próbie 581 mediacji w wojnach domowych w latach 1945–2004 i potwierdziły nasze założenia dotyczące strategii mediacji. Analiza pokazuje, że mediatorzy, którzy przejmują inicjatywę i sugerują rozwiązania (directive mediation strategies), odnoszą większy sukces w rozwiązaniu konfliktu niż mediatorzy którzy stosują mediacje facylitatywne.