Historycznomedialne przemiany scenotechniki, notacji i podmiotowości w sztukach performatywnych

Abstract

Głównym celem dysertacji jest opis wybranych historycznych i medialnych przemian sztuk performatywnych. W pracy wykorzystano metody remediacji i archeologii mediów. Według autorów koncepcji remediacji, nowe media nie są zupełnie nowym zjawiskiem, ponieważ posiadają cele i właściwości starych mediów. Co więcej, nowe media nie zastępują starych, lecz raczej je transformują. Drugą metodą stosowaną w pracy jest archeologia mediów. Pozwala ona interpretować zjawiska historyczne z perspektywy współczesnej wiedzy o mediach. Te dwie metody okazują się ściśle związane z badanym zjawiskiem – performansem cyfrowym, który jest sumą nowych (kino, radio, telewizja, cyberprzestrzeń, wirtualna rzeczywistość) i starych mediów (teatr, taniec, opera). W pierwszym rozdziale przedstawiam metody remediacji i archeologii mediów. W drugim, trzecim i czwartym rozdziale opisuję prace i media Ryszarda Wagnera, Heinera Goebbelsa, Szymona Syrkusa, Zbigniewa Pronaszko, Merce’a Cunninghama, Rudolfa Labana, Antúneza Roci i Oskara Schlemmera. Nastepnie analizuję przemiany scenotechniki, notacji tańca i podmiotowości. W ostatnim rozdziale rozważam nową kategorię studiów nad sztuka mediów – „performansu postcyfrowego”. The main aim of my dissertation is to describe selected historical and media transformations in the performing arts. The thesis uses the research methods of remediation and media archaeology. According to the literature on the theory of remediation, new media isn’t a new phenomenon at all, because it has similar aims and features to the old media. Moreover, new media doesn’t replace the old media but rather transforms them. The second research method involves the literature of media archeology. This method enables the reader to interpret the historical phenomena from the perspective of contemporary knowledge about media. These two methods are closely related to digital performance, which is the fusion of new (cinema, radio, television, cyberspace and virtual reality) and old media (theatre, dance and opera). In the first chapter, I present the methods of remediation and media archaeology. In the second, third, and fourth chapters I describe the works and media of Richard Wagner, Heiner Goebbels, Szymon Syrkus, Zbigniew Pronaszko, Merce Cunningham, Rudolf Laban, Antúnez Roca and Oskar Schlemmer. Subsequently, I analyse the transformation of stagecraft, dance notation, and subjectivity. In the last chapter I discuss a new category of media art studies, that of ‘postdigital performance’.