Wykorzystanie współczynnika bioakumulacji (bcf) w ocenie skażenia wód metalami ciężkimi na przykładzie słodkowodnej populacji Ulva ze zbiornika maltańskiego w Poznaniu
Loading...
Date
2011
Advisor
Editor
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Cursiva
Title alternative
Abstract
W ostatnich stuleciach w wyniku wzmożonej działalności gospodarczej człowieka do wód morskich i słodkich dostają się coraz wyższe ładunki metali ciężkich. Wraz ze ściekami komunalnymi i przemysłowymi metale te dostając się z wodami rzek i kanałów do jezior i mórz stają się przyczyną wielu problemów, wpływając przede wszystkim na stabilność w funkcjonowaniu ekosystemów wodnych i zamieszkujących je organizmów.
Wykorzystanie organizmów jako bioindykatorów dla skażenia wód metalami ciężkimi jest bardzo powszechne. Zarówno glony, jak i bezkręgowce są zdolne do akumulowania metali w swoich tkankach. Niejednokrotnie akumulacja przebiega bardzo wydajnie, przez co koncentracja metali w tkankach może być nawet kilka tysięcy razy większa, niż stężenie tych samych metali w wodzie, czy osadzie z bezpośredniego otoczenia (Bryan i Langstrom, 1992; Föster, 1976; Rai i in., 1981).
Również makroglony wykorzystuje się w monitoringu zanieczyszczenia wód metalami ciężkimi (Phillips, 1977; Lobban i Harrison, 1997). Z pośród makroglonów stosuje się w tym procesie gatunki należące zarówno do krasnorostów (Muse i in., 1995), brunatnic (Bryan i Hummerston, 1973) jak i zielenic (Villares i in., 2001, 2002; Orduna-Rojas i Langoria-Esponoza, 2006). Z powyższych grup systematycznych największą wydolność w akumulowaniu metali posiadają zielenice, a najmniejszą krasnorosty (Al-Shwafi i Rushdi, 2008). W monitoringu skażenia metalami ciężkimi najczęściej wykorzystuje się taksony z gromady zielenic (Chlorophyta). Z kolei w obrębie tej gromady najpełniej pod względem bioakumulacji zbadano morskie gatunki z rodzaju Ulva (błonica) (Ulvophyce, Ulvaceae) (Ho, 1990; Say i in., 1990; Haritonidis i Malea, 1999).
W badaniach dotyczących bioakumulacji metali ciężkich przez gatunki z rodzaju Ulva nie wykorzystywano do tej pory populacji słodkowodnych tych taksonów, rozwijających się w ekosystemach takich jak: rzeki, stawy, jeziora czy strumienie. Słodkowodne stanowiska błonic obserwowano już od około 1895 roku i do tej pory na terenie Polski stwierdzono obecność 83 stanowisk (Messyasz i Rybak, 2009), Stanów Zjednoczonych ~ 30 stanowisk (Taft, 1964; Reinke, 1981) i Czech ~ 20 stanowisk (Mareš, 2009). We wszystkich wymienionych stanowiskach obserwowano jedynie taksony o plesze tubokształtnej w zarysie i jednokomórkowej szerokości w przekroju poprzecznym (np. U. flexuosa subsp. pilifera M. J. Wynne). Gatunków o plesze liściokształtnej i o dwukomórkowej szerokości (np. U. lactuca L.) nie odnotowano jak dotąd w ekosystemach słodkowodnych (Messyasz i Rybak, 2009).W odniesieniu do mórz i oceanów przeprowadzono już znaczną ilość badań dotyczących oceny stopnia skażenia ich wód przez metale ciężkie przy wykorzystaniu gatunków z rodzaju Ulva. Niestety brak jest danych o możliwościach wykorzystania słodkowodnych populacji Ulva w ocenie skażeń słodkowodnych wód powierzchniowych, szczególnie takich ekosystemów jak jeziora, czy rzeki.
Celem pracy było uzyskanie szczegółowych informacji o możliwości zastosowania słodkowodnej populacji błonicy w biomonitornigu i ocenie skażenia wód powierzchniowych z wykorzystaniem współczynnika bioakumulacji (BCF - biocencentration factor).
Description
Badania finansowano z grantu MNiSW numer N N 304 013 437 oraz projektu GDWB-07/2011. Współautor - Andrzej Rybak jest stypendystą w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego (działanie 8.2.2 PO KL).
Sponsor
Badania finansowano z grantu MNiSW numer N N 304 013 437 oraz projektu GDWB-07/2011. Współautor - Andrzej Rybak jest stypendystą w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego (działanie 8.2.2 PO KL).
Keywords
BCF, bioconcentration factor, freshwater Ulva, freshwater Enteromorpha, Malta Lake, Nielba River, heavy metals, Wielkopolska Region, chlorophyta, bioindycator, biomonitor, bioaccumulator, Ulvaceae, błonica oszczepowata, Ulva flexuosa subsp. pilifera, Ulva flexuosa, enteromorpha flexuosa
Citation
„Środowisko i przemysł. Tom II ” red. G. Schroeder 2011, pp. 9-31.
Seria
ISBN
978-83-62108-14-5