La protección de la salud como exigencia constitucional
| dc.contributor.author | Serrano, Ángel G. Valenzuela | |
| dc.contributor.author | Izurrategui, Julia Guzmán | |
| dc.contributor.author | Luque Guerrero, Cristina R. | |
| dc.date.accessioned | 2018-03-19T11:55:57Z | |
| dc.date.available | 2018-03-19T11:55:57Z | |
| dc.date.issued | 2013 | |
| dc.description.abstract | La Constitución española en su primer artículo se configura como un Estado social y democrático de derecho, estableciendo ese rasgo de Social, un régimen de Seguridad Social. En la Constitución española se recoge la protección de la salud como asistencia social, lo que permite que se articule un régimen de protección de la salud, de seguridad social y de prestaciones o servicios sociales. En el Art. 41 de la CE se recoge la garantía de protección a los ciudadanos mediante un sistema de Seguridad Social, pero diferenciándola claramente de la cobertura sanitaria. De nuestro estudio tenemos que exponer que en el art. 41 hay una mención importante cuando hace referencia de que la protección se dirige “a todos los ciudadanos”, junto con el art. 43 el cual menciona que los poderes públicos tienen que hacer cumplir ese derecho individual como medida concreta. Con lo que podemos concluir con que la Constitución garantiza el derecho a la protección de la salud, no el derecho a la salud, y hay unanimidad en considerar que la protección de la salud es el derecho del ciudadano, que alcanza su correlato en la obligación de los poderes públicos. | pl |
| dc.description.abstract | W pierwszym artykule hiszpańska konstytucja określa formę socjalnego i demokratycznego państwa prawa, wskazując jako jego funkcję socjalną system ubezpieczeń społecznych. W konstytucji ochronę zdrowia uznaje się jako pomoc społeczną, co pozwala na wyartykułowanie systemu ochrony zdrowia, ubezpieczeń społecznych i usług socjalnych. W artykule 41 wyraża się gwarancję ochrony obywateli przez system ubezpieczeń spo³ecznych, odróżniając jednakże tę gwarancję od ubezpieczenia zdrowotnego. W niniejszym studium zaprezentowano, iż w artykule 41 pojawia się istotny zapis, który odnosi tę ochronę do „wszystkich obywateli”, podobnie jak artykuł 43, w którym nadmienia się, że władze publiczne są zobowiązane realizować to prawo indywidualne przy użyciu konkretnych ośrodków. Konkludując, konstytucja gwarantuje prawo do ochrony zdrowia, a nie prawo do zdrowia. Uznaje się, że ochrona zdrowia jest prawem obywatelskim, które znajduje odzwierciedlenie w zobowiązaniach władz publicznych. | pl |
| dc.identifier.citation | Przegląd Strategiczny, 2013, nr 2, s. 211-218. | pl |
| dc.identifier.issn | 2084-6991 | |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/10593/22145 | |
| dc.language.iso | spa | pl |
| dc.publisher | Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu | pl |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/openAccess | pl |
| dc.title | La protección de la salud como exigencia constitucional | pl |
| dc.title.alternative | Ochrona zdrowia jako wymóg konstytucyjny na przykładzie Hiszpanii | pl |
| dc.type | Artykuł | pl |