Communities in AMUR
Select a community to browse its collections.
Recent Submissions
The Armed Forces of Ukraine: Problems and Challenges (1991–2021)
(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2024) Hodlevska, Valentyna
The purpose of the article is to analyze the development of the Armed Forces of Ukraine during the period from 1991 to 2021 and to assess the key problems and challenges that influenced their formation and functioning. The research hypothesis is that the development of the Armed Forces of Ukraine was shaped by internal factors such as chronic underfunding, Ukraine’s disarmament, organizational difficulties, the influence of pro-Russian leadership, and the implementation of reforms in 2014–2021, as well as external factors, particularly Russian aggression since 2014. The influence of the international community also played a significant role.
Celem artykułu jest analiza rozwoju Sił Zbrojnych Ukrainy w okresie od 1991 do 2021 roku oraz ocena kluczowych problemów i wyzwań, które wpłynęły na ich formowanie i funkcjonowanie. Hipoteza badawcza zakłada, że rozwój Sił Zbrojnych Ukrainy był kształtowany przez czynniki wewnętrzne, takie jak chroniczne niedofinansowanie, rozbrojenie Ukrainy, trudności organizacyjne, wpływ prorosyjskiego kierownictwa oraz wdrażanie reform w latach 2014–2021, a także czynniki zewnętrzne, w szczególności agresja rosyjska od 2014 roku. Znaczącą rolę odegrał również wpływ społeczności międzynarodowej.
The Russian-Ukrainian War and the Eastern Partnership Program
(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2024) Czyż, Anna
The article aims to present the EU Eastern Partnership program in the context of the Russian-Ukrainian war. The Eastern Partnership program was launched in 2009 and covered six former Soviet republics: Armenia, Azerbaijan, Belarus, Georgia, Moldova, and Ukraine. Ukraine achieved all the main goals of the Partnership, which did not provide any prospects for membership in the European Union. The situation changed in 2022 with the Russian full-scale invasion of Ukraine. One of the effects was Ukraine submitting a formal application for EU membership in 2022, and in 2023, the EU decided to start accession negotiations with Ukraine. The article aims to diagnose the effects and perspectives of the Eastern Partnership program in connection with the architecture of international relations and security in Europe. The most important research question is: Will the Russian-Ukrainian war and the resulting emergence of a new geopolitical map of Europe mean a more active role for the EU towards the Eastern Partnership countries? The following theses were put forward in the article: The impact of the Russian-Ukrainian war on the EU’s Eastern Partnership has been significant because, in particular, it significantly impacted the EU’s relationship with Russia and should lead to the more active involvement of the EU in the situation of its eastern neighbors. The changes brought about by the Russian-Ukrainian war should lead to certain modifications of the Eastern Partnership because, in the current situation, this program is no longer an adequate instrument of the European Union’s eastern policy. Methods of content analysis of documents and publications, were used in the article.
Artykuł ma na celu przedstawienie programu Partnerstwa Wschodniego UE w kontekście wojny rosyjsko-ukraińskiej. Program Partnerstwa Wschodniego został uruchomiony w 2009 roku i objął swoim zasięgiem sześć byłych republik radzieckich: Armenię, Azerbejdżan, Białoruś, Gruzję, Mołdawię i Ukrainę. Ukraina osiągnęła wszystkie główne cele Partnerstwa, które nie dawało żadnych perspektyw członkostwa w Unii Europejskiej. Sytuacja uległa zmianie w 2022 r. wraz z rosyjską pełnoskalową inwazją na Ukrainę. Jednym z efektów było złożenie przez Ukrainę formalnego wniosku o członkostwo w UE w 2022 r., a w 2023 r. UE podjęła decyzję o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Ukrainą. Artykuł ma na celu diagnozę efektów i perspektyw programu Partnerstwa Wschodniego w zmienionej architekturze stosunków międzynarodowych i bezpieczeństwa w Europie. Najważniejszym pytaniem badawczym jest: Czy rosyjsko-ukraińska wojna i wynikające z niej powstanie nowej mapy geopolitycznej Europy oznaczają aktywniejszą rolę UE wobec państw Partnerstwa Wschodniego? W artykule postawiono następujące tezy: Wpływ rosyjsko-ukraińskiej wojny na Partnerstwo Wschodnie UE jest znaczący, w szczególności dlatego, że w wyraźny sposób wpłynął na stosunki UE z Rosją i powinien prowadzić do bardziej aktywnego zaangażowania UE w sytuację swoich wschodnich sąsiadów. Zmiany, jakie wywołała rosyjsko-ukraińska wojna, powinny doprowadzić do pewnych modyfikacji Partnerstwa Wschodniego, gdyż w obecnej sytuacji program ten nie jest już adekwatnym instrumentem polityki wschodniej Unii Europejskiej. W artykule zastosowano metody analizy zawartości dokumentów i publikacji.
In the Shadow of War... Strategic and Ideational Determinants of Russia’s Policy towards Belarus after August 2020
(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2024) Słowikowski, Michał
In the aftermath of the fraudulent presidential elections held in August 2020, the authoritarian regime of Belarus, built around Aleksandr Lukashenko, found itself facing the most serious crisis in its history. Faced with an unprecedented threat to the legitimacy of power, Lukashenko decided to ask for support from Russia, which, until recently, he had accused of trying to interfere in the elections. The Kremlin’s decision to assist Lukashenko is considered one of the key factors, if not the most important, that determined the downfall of the Belarusian revolution. The price Belarus had to pay for Lukashenko’s retention of power was the growing economic, political, and military dependence on Russia, which resulted from the sanctions policy of the West. The scale of Belarusian dependence on Russia after 2020 is most clearly illustrated by the fact that Lukashenko was forced to make territory and infrastructure available to Russia in order to launch an aggression against Ukraine. Despite the fact that Russia has made Belarus so dependent that it has made it an accomplice of aggression, the Kremlin has chosen not to intervene more seriously in Belarusian politics, removing Lukashenko from power, nor to accelerate the process of integration of the two states; The aim of the article is to answer the questions: why, having at its disposal a broad (and virtually unlimited) set of tools for influencing Belarus, Russia ensured the stability of Lukashenko’s political regime – it did not use them for the permanent and institutionalised subjugation of Belarus, the reconstruction of the political regime there, and its penetration by pro-Russian forces? The article is empirical in nature and, in terms of the research method used, is based on an exegesis of the symbolic statements and authoritative actions of Russian and Belarusian policymakers, as well as a decision-making analysis maintained in the material and ideational strands of international relations. From a broader perspective, it is a critical contribution to considering the dimensions of the patron-client relationship between Russia and Belarus, as well as the determinants of Russia’s foreign policy decision-making process, both in realist and constructivist terms or ontological security.
W następstwie sfałszowanych wyborów prezydenckich, które odbyły się w sierpniu 2020 r., autorytarny reżim Białorusi, zbudowany wokół Aleksandra Łukaszenki, stanął w obliczu najpoważniejszego kryzysu w swojej historii. W obliczu bezprecedensowego zagrożenia legitymizacji władzy Łukaszenka zdecydował się poprosić o wsparcie Rosję, którą do niedawna oskarżał o próbę ingerencji w wybory. Decyzja Kremla o udzieleniu pomocy Łukaszence uważana jest za jeden z kluczowych, jeśli nie najważniejszy, czynnik, który przesądził o upadku białoruskiej rewolucji. Ceną, jaką Białoruś musiała zapłacić za utrzymanie władzy przez Łukaszenkę, była rosnąca zależność gospodarcza, polityczna i militarna od Rosji, wynikająca z polityki sankcji Zachodu. Skalę uzależnienia Białorusi od Rosji po 2020 roku najlepiej obrazuje fakt, że Łukaszenka został zmuszony do udostępnienia Rosji terytorium i infrastruktury w celu przeprowadzenia agresji na Ukrainę. Pomimo faktu, że Rosja uzależniła Białoruś do tego stopnia, że uczyniła ją współwinną agresji, Kreml nie zdecydował się na poważniejszą interwencję w białoruską politykę, odsuwając Łukaszenkę od władzy, ani na przyspieszenie procesu integracji obu państw. Celem artykułu jest odpowiedź na pytania: dlaczego Rosja, mając do dyspozycji szeroki (i praktycznie nieograniczony) zestaw narzędzi oddziaływania na Białoruś, zapewniła stabilność reżimu politycznego Łukaszenki – nie wykorzystała ich do trwałego i zinstytucjonalizowanego podporządkowania sobie Białorusi, przebudowy tamtejszego reżimu politycznego i jego penetracji przez siły prorosyjskie? Artykuł ma charakter empiryczny i w zakresie stosowanej metody badawczej bazuje na egzegezie oświadczeń symbolicznych i działań autorytatywnych decydentów politycznych Rosji i Białorusi, a także analizie decyzyjnej utrzymanej w nurcie materialnym i ideacyjnym z zakresu stosunków międzynarodowych. W szerszej perspektywie stanowi krytyczny wkład w rozważania nad wymiarem relacji patron–klient między Rosją i Białorusią, a także uwarunkowaniami procesu decyzyjnego Rosji w sferze polityki zagranicznej, tak w ujęciu realistycznym, jak i konstruktywistycznym czy bezpieczeństwa ontologicznego.
From Arroyo to Duterte: Two Decades of Philippines’ Foreign Policy Navigation between the US and China
(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2024) Kiet Le, Hoang; Binh Nguyen, Tuan; Hiep Tran, Xuan
This study examines the Philippines’ foreign policy towards the US and China during the period 2001–2021, focusing on how the Philippines navigated its relationships with these two major powers in a changing world order. The research analyzes the evolution of the Philippines’ diplomatic, economic, and security policies in response to China’s rising influence and the US’ strategic priorities in Southeast Asia, spanning from the post-9/11 era through the end of President Rodrigo Duterte’s administration. Through analysis of bilateral agreements, trade data, and diplomatic exchanges, this study addresses key questions: How did the Philippines balance its traditional alliance with the US against growing economic ties with China? What factors influenced the Philippines’ policy shifts between these powers across different presidential administrations? The findings reveal that the Philippines pursued a complex strategy of hedging between the two powers, adjusting its approach based on domestic political changes, economic opportunities, and security considerations, particularly regarding territorial disputes in the East Sea.
Niniejsze badanie analizuje politykę zagraniczną Filipin wobec USA i Chin w latach 2001–2021, skupiając się na tym, w jaki sposób Filipiny kształtowały swoje relacje z tymi dwoma głównymi mocarstwami w zmieniającym się porządku świata. Badanie analizuje ewolucję polityki dyplomatycznej, gospodarczej i bezpieczeństwa Filipin w odpowiedzi na rosnące wpływy Chin strategiczne priorytety USA w Azji Południowo-Wschodniej, od ery po 11 września do końca administracji prezydenta Rodrigo Duterte. Poprzez analizę umów dwustronnych, danych handlowych i wymiany dyplomatycznej, badanie to zajmuje się następującymi kluczowymi pytaniami: W jaki sposób Filipiny zrównoważyły swój tradycyjny sojusz ze Stanami Zjednoczonymi z rosnącymi powiązaniami gospodarczymi z Chinami? Jakie czynniki wpłynęły na zmiany polityki Filipin między tymi mocarstwami w różnych administracjach prezydenckich? Wyniki ujawniają, że Filipiny realizowały złożoną strategię zabezpieczania się między tymi dwoma mocarstwami, dostosowując swoje podejście w oparciu o wewnętrzne zmiany polityczne, możliwości gospodarcze i względy bezpieczeństwa, w szczególności w odniesieniu do sporów terytorialnych na Morzu Wschodnim.
Ethno-National Basis of Russian Aggression in the Context of Global Security: a Biopolitical Approach
(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2024) Kravets, Anastasia
The biopolitical approach to the analysis of aggression allows us to analyze one of the causes of the biggest conflict in Europe after the Second World War. The purpose of the analysis was to draw attention to the ethno-national basis of aggression as a global threat to the existence of humanity, stability, and security in the modern world. The unprovoked aggression of the Russian Federation against the sovereign country of Ukraine has a pronounced ethno-national basis based on the idea of ethnocentrism. The ethnocentric ideas of the Russian leadership can pose a real threat not only to Ukraine but also to a number of countries in the world. After all, a sys tem based on this idea creates a feeling of exclusivity in any society (not only the Russian one) and, accordingly, can be the basis for aggression against those societies and those countries that do not agree with this fact. The key hypothesis is that the basis of Russian aggression against Ukraine and the Ukrainian people is not only the desire to seize the territory of an independent state but also the desire to subjugate a sovereign nation – the Ukrainians. A series of documented crimes committed by the Russian Federation against the civilian population of Ukraine testifies not only to the desire for conquest but also to the attempt to destroy the Ukrainian nation physically. In the paper, the problem of the genocide of the Ukrainian people is raised, and the reaction of the international community to the condemnation of Russia’s aggression against Ukraine and the genocide of the Ukrainian people is investigated. The inadmissibility of the spread of ethnocentrism and aggression based on ethno-national characteristics in the global dimension is proven. Global changes in the world security system after the end of the war are predicted.
Biopolityczne podejście do analizy agresji pozwala zbadać jedną z przyczyn największego konfliktu w Europie po II wojnie światowej. Celem analizy było zwrócenie uwagi na etniczno-narodowe podstawy agresji jako globalnego zagrożenia dla istnienia ludzkości, stabilności i bezpieczeństwa we współczesnym świecie. Niesprowokowana agresja Federacji Rosyjskiej przeciwko suwerennemu państwu – Ukrainie – ma wyraźne podstawy etniczno-narodowe, oparte na idei etnocentryzmu. Etnocentryczne idee rosyjskiego przywództwa mogą stanowić realne zagrożenie nie tylko dla Ukrainy, ale także dla szeregu innych państw na świecie. System oparty na tej idei tworzy bowiem poczucie wyjątkowości w każdym społeczeństwie (nie tylko rosyjskim) i może być podstawą do agresji wobec tych społeczeństw i państw, które się z tym nie zgadzają. Kluczową hipotezą jest to, że podstawą rosyjskiej agresji przeciwko Ukrainie i narodowi ukraińskiemu jest nie tylko chęć zajęcia terytorium niepodległego państwa, ale także dążenie do podporządkowania suwerennego narodu – Ukraińców. Szereg udokumentowanych zbrodni popełnionych przez Federację Rosyjską przeciwko ludności cywilnej Ukrainy świadczy nie tylko o dążeniu do podboju, ale także o próbie fizycznego zniszczenia narodu ukraińskiego. W artykule poruszono problem ludobójstwa narodu ukraińskiego oraz reakcji społeczności międzynarodowej na potępienie agresji Rosji wobec Ukrainy i ludobójstwa Ukraińców. Udowodniono niedopuszczalność rozprzestrzeniania się etnocentryzmu i agresji opartej na cechach etniczno-narodowych w wymiarze globalnym. Przewidziano globalne zmiany w systemie bezpieczeństwa światowego po zakończeniu wojny.
Prawnokarne aspekty wolności wyznania i obrazy uczuć religijnych w Polsce od XIX do XXI wieku
(Wydawnictwo Naukowe ArchaeGraph Diana Łukomiak, 2023-09-30) Michałowska, Martyna
Niniejszy rozdział przedstawia problematykę wolności wyznania i obrazy uczuć religijnych w Polsce w ujęciu prawa karnego, poczynając od wieku XIX, a kończąc na współczesnych regulacjach. W przeciągu kilkuset lat, przepisy regulujące tę kwestię znacznie się zmieniały, ewoluowały i przede wszystkim różniły między sobą. W artykule wyjaśnione zostało na czym polegały te różnice i jak sytuacja kształtowała się w poszczególnych stuleciach. Przedstawione informacje bazują na aktach prawnych z początku XIX wieku, XX wieku oraz aktach obecnie obowiązujących w polskim prawodawstwie. Pierwszym aktem, który został poddany analizie jest Konstytucja Królestwa Polskiego z 1815 r., gdzie można znaleźć wzmiankę dotyczącą religii rzymsko-katolickiej. Kolejny akt, w którym doszukiwać się można omawianej problematyki, to Kodeks Karzący Królestwa Polskiego, obowiązujący w Królestwie Polskim w latach 1818-1847. Na szczególną uwagę zasługuje Kodeks Kar Głównych i Poprawczych, który obowiązywał w Królestwie Polskim od 1847/8 roku. Kodeks ten dopuszczał analogię, dzięki czemu przepisy, które ograniczały kształtowanie własnego światopoglądu uległy rozbudowaniu. W XVIII wieku, jeszcze wiele innych aktów wpływało na zagadnienie sprawowania kultu religijnego - takich jak na przykład „Ustawa z dnia 19/31 grudnia 1866 r. o Zarządzie Gubernialnym i Powiatowym w Guberniach Królestwa Polskiego”, czy Ustawa z 8/20 lutego 1849 r. o Kościele Ewangelicko-Augsburskim w Królestwie Polskim”. Rewolucyjną zmianę wprowadził Ukaz tolerancyjny z dnia 17/30 kwietnia 1905 roku o tolerancji religijnej w zaborze rosyjskim. W pewnym stopniu zliberalizował on możliwość publicznego sprawowania kultu. W dalszej kolejności, w artykule omówiona została prawnokarna ochrona wolności religijnej w Polsce na podstawie Kodeksu Karnego z 1932 r. Krótkim, lecz treściwym i równie godnym omówienia aktem, jest Dekret z dnia 5 sierpnia 1949 roku o ochronie wolności sumienia i wyznania. Jednocześnie uchylając poprzednie przepisy, wprowadził on wiele nowych rodzajów przestępstw. Warto tutaj zwrócić uwagę na czas, w którym został wydany akt, jest to okres stalinizmu, gdzie władze komunistyczne chciały osiągnąć pełną kontrolę, w tym również walczono z religią. Dekret ten obowiązywał aż do 1969 roku, kiedy przepisy dotyczące wolności sumienia i wyznania zostały uregulowane w Kodeksie karnym z 19 kwietnia 1969 r., który także został poddany analizie w tekście. Autor w końcowej części artykułu skupił się na obowiązującym obecnie Kodeksie karnym z oraz Kodeksie karnym wykonawczym z 6 czerwca 1997 r.
Legal Bases for the “Uniting for Peace” Mechanism and Its Use in the Conditions of the Russian Federation’s War against Ukraine
(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2024) Kresin, Oleksiy
The author analyzes comprehensively the “Uniting for Peace” mechanism, which was for mulated and adopted by the UN General Assembly as a result of looking for a way out of the situation when the Security Council, as a body entrusted with the main responsibility in the field of maintaining international peace and security by the UN Charter, is unable to fulfill its duties due to the use by one of the states – permanent members of this body of its right of veto. Atten tion is paid to the development of this mechanism in recent years and its use for adopting a set of resolutions in response to the aggression of the Russian Federation against Ukraine. The author concludes that the resolution of 1950, “Uniting for Peace,” became a concentrated expression of understanding by the member states of the broad competence of the UN General Assembly. Without violating the statutory advisory powers of this body, new mechanisms for their imple mentation were created. First of all, this concerns the efficiency of convening sessions and the simplified procedure for preparing issues for consideration by the General Assembly, as well as not only authorization but also direct coordination by this body of collective actions of member states in the field of maintaining international peace and security. The UN General Assembly legitimately took upon itself the solution of issues related to the aggression of the Russian Federation in Ukraine, albeit with the help of more limited means than those of the Security Council. The appeal to the “Uniting for Peace” mechanism also remains symbolic, and states continue to attach special importance to the resolutions adopted within this framework – as the final solution to the most complex and controversial issues on behalf of the UN as an organization, not its individual body.
Autor kompleksowo analizuje procedurę „Zjednoczeni dla pokoju”, która została sformułowana i przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w wyniku poszukiwania wyjścia z sytuacji, gdy Rada Bezpieczeństwa, jako organ, któremu Karta Narodów Zjednoczonych powierzyła główną odpowiedzialność w dziedzinie utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, nie jest w stanie wypełniać swoich obowiązków z powodu korzystania przez jedno z państw – stałych członków tego organu z prawa weta. Zwrócono uwagę na roz wój tej procedury w ostatnich latach oraz jej zastosowanie w celu przyjęcia szeregu rezolucji w odpowiedzi na agresję Federacji Rosyjskiej przeciwko Ukrainie. Autor dochodzi do wnio sku, że rezolucja z 1950 roku „Zjednoczeni dla pokoju” stała się skoncentrowanym wyrazem zrozumienia przez państwa członkowskie szerokich kompetencji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Nie naruszając statutowych kompetencji doradczych tego organu, stworzyła ona nowe mechanizmy ich realizacji. Dotyczy to przede wszystkim skuteczności zwoływania sesji oraz uproszczonej procedury przygotowania spraw do rozpatrzenia przez Zgromadzenie Ogólne, a także nie tylko autoryzacji, ale również bezpośredniej koordynacji przez ten organ działań zbiorowych państw członkowskich w dziedzinie utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Zgromadzenie Ogólne ONZ w sposób uzasadniony podjęło się rozwiązania kwestii związanych z agresją Federacji Rosyjskiej na Ukrainę, choć przy użyciu bardziej ograniczonych środków niż te, którymi dysponuje Rada Bezpieczeństwa. Odwołanie się do procedury „Zjednoczeni dla pokoju” pozostaje również symboliczne, a państwa nadal przywiązują szczególną wagę do rezolucji przyjętych w tych ramach jako do ostatecznego rozwiązania najbardziej złożonych i kontrowersyjnych kwestii w imieniu ONZ jako organizacji, a nie jej poszczególnych członków.
Russia’s Aggression against Ukraine and South Asia: What Are the Implications of Moscow’s Nuclear Blackmail for India and Pakistan?
(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2024) Nitza-Makowska, Agnieszka
This paper aims to examine the implications of Russia’s nuclear blackmail for India and Pa kistan, two nuclear-armed states that remain outside the UN Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons framework and that have been engaged in a protracted conflict for over seven decades. Indeed, the trajectory of India and Pakistan’s rocky bilateral relationship in addition to Pakistan’s characterisation as a “terror state” lacking a “no-first-use” pledge in its nuclear doctrine has earned South Asia a reputation as a nuclear flash point. Therefore, considering the region’s fragile geopolitical and security situation, it is essential to identify whether and how India and Pakistan have reacted to the nuclear element of the war in Ukraine and what lessons these states can learn for their identities and behaviours as nuclear powers. To investigate that this paper triangulates selected primary and secondary sources on Putin’s nuclear signalling and its global implications, as well as New Delhi’s and Islamabad’s reactions to this performance. Both South Asian states adopted the so-called “neutral” standing vis-à-vis the war in Ukraine and distanced themselves from Putin’s nuclear signalling. The post-invasion period has wit nessed New Delhi and Islamabad emphasising the deterrent potential of their nuclear arsenals and avoiding nuclear rhetoric against each other.
Celem artykułu jest zbadanie implikacji rosyjskiego szantażu nuklearnego dla Indii i Pakistanu – dwóch państw posiadających broń nuklearną, które pozostają poza układem o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, oraz są wzajemnie skonfliktowane od ponad siedmiu dekad. Dynamiczna trajektoria relacji indyjsko-pakistańskich, a także charakterystyka Pakistanu jako „państwa terrorystycznego” pozbawionego w swojej doktrynie nuklearnej zobowiązania „nie pierwszego użycia”, zapewniła Azji Południowej reputację nuklearnego punktu zapłonu. Dlatego też, biorąc pod uwagę niestabilną sytuację geopolityczną i bezpieczeństwa w regionie, istotne jest ustalenie, czy i w jaki sposób Indie i Pakistan zareagowały na nuklearny element wojny w Ukrainie oraz jakie wnioski te państwa mogą wyciągnąć dla swoich tożsamości mocarstw nuklearnych oraz związanych z tymi tożsamościami działań wobec siebie i poza Azją Południową. Aby przeanalizować te problemy, w artykule dokonano triangulacji wybranych źródeł pierwotnych i wtórnych dotyczących sygnalizacji nuklearnej Putina z naciskiem na jej globalne implikacje, oraz reakcji Nowego Delhi i Islamabadu na te działania. Indie i Pakistan przyjęły tzw. „neutralne” stanowisko wobec wojny w Ukrainie oraz zdystansowały się od nuklearnych sygnałów Putina. W okresie od rozpoczęcia inwazji New Delhi i Islamabad podkreślały odstraszający potencjał swoich arsenałów nuklearnych oraz unikały stosowania retoryki nuklearnej przeciwko sobie.
Status arcybiskupa Canterbury w Kościele Anglii
(Wydawnictwo Naukowe ArchaeGraph Diana Łukomiak, 2023-09-30) Plewa, Emil
W strukturach Kościoła Anglii szczególną pozycję zajmuje arcybiskup Canterbury, najstarszej angielskiej diecezji i prowincji kościelnej. Chociaż w średniowieczu zasiadający na katedrze św. Augustyna toczyli spory z konkurencyjną prowincją Yorku o potwierdzenie swojego wyjątkowego statusu, to byli oni faktycznymi przywódcami kościoła w Anglii. Zdarzenia związane z reformacją tylko potwierdziły prymat arcybiskupów Canterbury, czyniąc z nich duchowych przywódców Kościoła Anglii, którzy później na skutek zdarzeń historycznych stali się duchowymi przywódcami Wspólnoty anglikańskiej na całym świecie. Rozdział jest poświęcony przedstawieniu pozycji arcybiskupa Canterbury w ramach struktur Kościoła Anglii oraz Wspólnoty anglikańskiej. Jego pozycja jest tym większa, że przyjęty model państwa wyznaniowego na terenie Anglii czyni z arcybiskupa także członkiem organów państwowych. W pracy przedstawiono rolę, status, pełnione funkcje oraz przywileje należne arcybiskupom Canterbury. Opisano także inne stanowiska w ramach Kościoła Anglii, a które nierozerwalnie związane są z posługą Arcybiskupa. W tekście zamieszczono także obszerne wyjaśnienia związane z właściwą dla Kościoła Anglii terminologią czy też objaśnienia dotyczące specyfiki jego struktur i prawa wewnętrznego. Całość opatrzono rysem historycznym ułatwiającym zrozumienie stanu aktualnego. Pracę oparto na anglojęzycznej literaturze przedmiotu. Stan faktyczny i prawny na dzień 31 sierpnia 2023 r.
Status arcybiskupa Yorku w Kościele Anglii
(Wydawnictwo Naukowe ArchaeGraph Diana Łukomiak, 2023-09-30) Plewa, Emil
Arcybiskup Yorku jest drugim najważniejszym duchownym w Kościele Anglii. Miejsca w hierarchii ustępuje jedynie arcybiskupowi Canterbury. W niniejszym opracowaniu omówiono status i pozycję arcybiskupa Yorku w Kościele Anglii. W ramach rozdziału, analogicznie do rozdziału poprzedzającego, przedstawiono rolę, status, pełnione funkcje oraz przywileje przynależne arcybiskupom Yorku. Tekst powstał w oparciu o anglojęzyczną literaturę przedmiotu.