Browsing by Author "Wejman, Henryk. Promotor"
Now showing 1 - 3 of 3
Results Per Page
Sort Options
Item Błogosławionej Marii Karłowskiej koncepcja miłosierdzia(2010-10-21T15:59:07Z) Nowak, Hubert; Wejman, Henryk. PromotorPraca składa się z pięciu rozdziałów. Pierwszy ukazuje kontekst społeczno-historyczny kształtowania się refleksji Marii Karłowskiej. Trzy kolejne rozdziały stanowią w ścisłym sensie prezentację koncepcji miłosierdzia. Karłowska uczy o miłosierdziu objawionym, którego źródłem jest Bóg, miłosierdziu uznanym – przyjętym przez człowieka miłosierdziu Boga i wreszcie o miłosierdziu świadczonym, które człowiek winien okazywać bliźnim. Rozdział piąty ukazuje działalność instytucji realizujących idee Marii Karłowskiej.Item Charyzmat Instytutu Miłosierdzia Bożego. Studium historyczno-teologiczne(2011-06-09T10:52:18Z) Damazyn, Michał; Wejman, Henryk. PromotorInstytut Miłosierdzia Bożego jest świecką wspólnotą życia konsekrowanego, której korzenie sięgają widzeń siostry Faustyny Kowalskiej i działalności jej wileńskiego spowiednika – ks. Michała Sopoćki. Celem niniejszej rozprawy było ukazanie charyzmatu, jakim żyje Instytut Miłosierdzia Bożego. Źródła niniejszej rozprawy stanowią dokumenty niemal w całości nieznane poza tą wspólnotą, które były przez lata gromadzone przez jej wieloletnią prezeskę – Ludmiłę Roszko, a obecnie są przechowywane przez jedną z członkiń. Wykorzystane zostały także materiały niepublikowane wcześniej, a znajdujące się w Archiwum Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego w Gorzowie Wielkopolskim (rękopis „Dziennika” Izabeli Naborowskiej, jednej z pierwszej wspólnoty nowego zgromadzenia zakonnego mającego głosić Miłosierdzie Boże, zwanego Wileńską Szóstką, która stała się współzałożycielką Zgromadzenia) i Archiwum Zgromadzenia Sióstr od Aniołów w Konstancinie – Jeziornej (rękopis „Dziennika” siostry Heleny Majewskiej, która - z woli swego spowiednika, ks. M. Sopoćki – opiekowała się Wileńską Szóstką w czasie, gdy on ukrywał się w Czarnym Borze), oraz częściowo znane z opracowań ks. dr. Henryka Ciereszki, jego biografa, dokumenty przechowywane w Archiwum Archidiecezji Białostockiej i Archiwum Kurii Archidiecezjalnej w Białymstoku. Wybór źródeł i zagadnienia zdeterminował metodę badawczą. Zastosowano metodę analityczno – syntetyczną polegającą na prezentacji procesu tworzenia się, rozwijania tej wspólnoty i wyodrębnienia oraz scharakteryzowania jej charyzmatu, a także metodę historyczną, mającą na celu przybliżenie kontekstu organizowania się i kształtowania owego Instytutu. Strukturę rozprawy tworzy pięć rozdziałów. W pierwszym zostały przybliżone uwarunkowania historyczne, społeczne, polityczne i religijno – moralne, w jakich żyli mieszkańcy Wilna i Wileńszczyzny w pierwszym czterdziestoleciu XX wieku. Zapoznanie się z tymi faktami jest niezbędne dla osadzenia w kontekście historycznym słów Chrystusa zapisanych przez siostrę Faustynę w „Dzienniczku”, a co za tym idzie, pomocne przy analizie i interpretacji obietnic Zbawiciela przez nią w nim zapisanych i przy trafnym określeniu opisanych zdarzeń, szczególnie w czasach wileńskich. Kolejny etap rozprawy dotyczy odtworzenia początków pierwszej wspólnoty, zwanej Wileńską Szóstką, która została powołana do życia przez ks. Michała Sopoćkę. Przybliżono w nim, w najważniejszych punktach, całą jej historię, aż po dzień dzisiejszy, oraz podkreślono pojawienie się znaków świadczących o spełniającym się zapewnieniu Chrystusa o powstaniu nowego zgromadzenia zakonnego, które będzie głosiło w świecie Miłosierdzie Boga. Analiza wydarzeń pozwoliła na jednoznaczne ustalenie Założyciela wspólnoty i doprowadziła do pochylenia się nad ofiarowanym jej charyzmatem. Natura tegoż charyzmatu zostanie odsłonięta w kolejnym, trzecim rozdziale rozprawy. W nim wpierw został ukazany osobisty charyzmat dany Założycielowi, a następnie omówiona ta jego część, którą otrzymała wspólnota w momencie powstawania. Zaakcentowany został także rdzeń tego charyzmatu, który tworzy Miłosierdzie Boże.W następnym etapie refleksji zaprezentowano sposoby realizacji tegoż charyzmatu, przyjętego przez Instytut, a odwzorowywanego w życiu jego członkiń. Dotyczą one zarówno przyjętych uregulowań prawnych, sposobu życia, jak i podejmowanych przez nie działań. Ostatnim zagadnieniem podjętym w rozprawie jest refleksja nad aktualnością charyzmatu, jakim żyją członkinie tej wspólnoty. Owa aktualność została uwydatniona w trzech wymiarach: wertykalnym, horyzontalnym i społecznym.Do rozprawy dołączony został aneks, który zawiera rozbudowany życiorys Ludmiły Roszko, wieloletniej Prezeski omawianej wspólnoty, która nieformalnie nazywana jest w niej duszą Instytutu, oraz fotokopie wybranych dokumentów, przechowywanych w Archiwum Instytutu Miłosierdzia Bożego.Item Samotność w życiu duchowym człowieka. Studium analityczne nauczania Jana Pawła II(2011-04-21T10:12:33Z) Graczyk, Anna; Wejman, Henryk. PromotorW rozprawie poruszyłam temat samotności w życiu duchowym człowieka. Przeanalizowałam nauczanie Jana Pawła II, który wyróżnił samotność wybraną i wymuszoną. W pierwszym etapie opisałam przyczyny i formy samotności. Przyczyny osamotnienia mogą być indywidualne – wbrew woli człowieka, wynikające często z tragicznych doświadczeń, a także społeczne i gospodarcze czyli przymusowe wyjazdy z ojczyzny, globalizacja i urbanizacja. Wśród osób dotkniętych osamotnieniem są osoby chore, starsze, żyjące w separacji, rozwiedzione, owdowiałe, samotne matki, dzieci ulicy, emigranci, więźniowie, bezdomni i bezrobotni. Uwarunkowania samotności z wyboru mogą być psychologiczne, gdy człowiek chce doskonalić siebie oraz socjologiczne, kiedy poświęca się dla dobra innych. Stąd dwie postacie samotności dobrowolnej: powołanie do życia konsekrowanego i pustelniczego oraz życie samotne osób świeckich. W drugim etapie przeanalizowałam nauczanie papieskie dotyczące stworzenia człowieka na obraz Boga w kontekście samotności oraz kwestii człowieka samotnego w społeczeństwie. Trzeci etap rozprawy dotyczył znaczenia samotności w życiu duchowym człowieka i jej skutków pozytywnych i negatywnych. W ostatnim paragrafie omówiłam zjawisko samotności w życiu świętych. Ta część rozprawy może mieć największe znaczenie w zrozumieniu szansy, jaką daje przyjęta samotność i że mowa o jej wartości nie jest tylko teorią.