DZIŚ PRAWDZIWEJ MŁODZIEŻY JUŻ NIE MA

Abstract

Mimo pozorów współczesna młodzież wcale nie dorasta wcześniej od młodzieży minionych dziesięcioleci. Dzisiejsi młodzi opanowali natomiast „sztukę” wybiórczego przyswajania wygodnych dla nich cech dorosłości i nauczyli się sugestywnie „robić wrażenie” bycia dorosłym. Szczególnie wyraźnie widać to w podsystemie zawodowej kariery. Dzisiejsze pokolenie dwudziestolatków (Europejscy Poszukiwacze) od wczesnych lat uczyło się reguł „wyścigu szczurów” i współcześnie staje się „dorosłymi” graczami na rynku pracy. Jednak ich dorosłość to tylko pozory. Nie przystosowują się oni bowiem do pełnienia ról ludzi dorosłych tak, aby być samodzielnymi w dorosłości. Prawie na każdym kroku oczekują pomocy, zaczynając od rodziców, a na pracodawcach kończąc. Boją się i nie chcą opuszczać „rodzinnych gniazd”. Wolą nie ryzykować potencjalnej dorosłej porażki, ale jednocześnie chcą mieć wszystkie przywileje dorosłej wolności i dorosłej stabilizacji. Czy to jest dorosłość? Nie sądzę. Nagłe przejście ze świata nastolatka do „pozornej i wybiórczej” dorosłości sprzyja osłabianiu wyrazistości „okresu przejściowego” – czasu dotychczas zarezerwowanego dla autonomicznej kategorii społecznej młodzieży i tworzonej tam kultury. Znana nam młodzież „zanika”.

Contemporary youth, although seem to, do not grow up any sooner than the youth in the past. Today young people only take some patterns from the grown-up world and make the impression of being adult. This can be especially observed within the system of professional career. The European Searchers (as the present-day youth generation in Poland is called), from the very beginning of their socialisation have been learning the rules of ‘rat race’ and now become ‘adult’ players on the job market. But their adulthood is only all appearances. They do not adapt to social roles of grown-ups to achieve a state of adult independence, which was ‘normal’ in the past, but expect support almost everywhere – from their parents, employers, etc. They are apprehensive of leaving their ‘family nests’ and they do not want to risk potential adult failure, but simultaneously they demand all privileges of adult freedom, and grown-up stabilisation. Is that adulthood? I do not think so. Jumping from the teenagers’ world to ‘ostensible and selective’ adulthood leads to the weakening of the distinctiveness of the ‘intermediate period’ – the phase of the youth and their culture. The youth that we used to know no longer there.