Czynniki genetyczne wpływające na atrakcyjność oraz jej konsekwencje dla dostosowania u samców gupika (Poecilia reticulata)

Abstract

U gatunków, u których nie ma bezpośrednich korzyści z wyboru partnera, samice kojarząc się z atrakcyjnymi samcami mogą zyskać pośrednie korzyści genetyczne w postaci potomstwa o wysokim dostosowaniu – atrakcyjnych synów (model Fisher’a) lub wysokiej jakości potomstwo („dobre geny”). Oba modele przewidują, że atrakcyjne samce powinny mieć więcej wnuków. Jednak te przewidywania są rzadko testowane. L. wnuków jest dokładniejszą miarą dostosowania, ponieważ odzwierciedla komponenty dostosowania potomstwa oraz potencjalne kompromisy ewolucyjne i konflikty płciowe (KP). W związku z tym badania w niniejszej rozprawie doktorskiej sprawdzały: 1) czy cechy atrakcyjne (epigamiczne) samców przewidują, nie tylko sukces kojarzeniowy (SK) i sukces reprodukcyjny (SR), ale, co ważniejsze, l. wnuków; 2) czy samce o wysokim dostosowaniu mają więcej wnuków mimo potencjalnych KP; oraz 3) założenia hipotezy „dobre geny jako heterozygotyczność”, poprzez zbadanie, czy 2 potencjalne kategorie „dobrych genów” – heterozygotyczność ogólnogenomową (MLH) i geny głównego układu zgodności tkankowej (MHC) wpływają na komponenty dostosowania i cechy epigamiczne samców. Wyniki wykazały, że: 1) cechy epigamiczne przewidywały dostosowanie samców mierzone l. wnuków, ale nie SK czy SR; 2) samce o wysokim dostosowaniu miały więcej wnuków i synów o wysokim SR, ale córki o zmniejszonym RS; 3) MLH było odziedziczalne i przewidywało dostosowanie na podstawie l. wnuków, ale nie przewidywało SK ani SR. Podsumowując, wyniki podkreślają, że wnioskowanie o korzyściach z wyboru partnera na podstawie SR może być niekompletne lub mylące. Włączenie kolejnych pokoleń do badań nad doborem płciowym dostarcza bardziej wiarygodnego oszacowania dostosowania. In species in which males do not provide females with direct benefits from mate choice, females by mating with attractive males may gain indirect genetic benefits in terms of offspring of high-fitness – attractive sons (Fisherian benefits) or high quality progeny (‘good genes’). Both of these models predict that attractive males should have more grandoffspring. However, this prediction has rarely been tested. No. of grandoffspring is a more accurate measure of fitness as it captures fitness components of the progeny, possible life-history trade-offs or intralocus sexual conflict (IASC). Therefore, studies in this PhD thesis tested: 1) if male epigamic traits predict not only mating (MS) and reproductive success (RS), but most importantly, no. of grandoffspring; 2) if high-fitness males have more grandoffspring despite potential IASC; and 3) ‘good genes as heterozygosity” hypothesis, by investigating if 2 potential categories of ‘good genes’ – multilocus heterozygostity (MLH) and Major Histocompatibility Complex (MHC) genes, affect male fitness components, and epigamic traits. The results showed that: 1) male epigamic traits predicted no. of grandoffspring, but not MS or RS; 2) high-fitness males had high no. of grandoffspring, with sons, but not daughters, having high RS; 3) MLH was heritable and predicted fitness measured as no. of grandoffspring, but not epigamic traits, MS or RS. Taken together, the results highlight that inferring fitness benefits on RS may be incomplete or misleading. Incorporating further generations into studies on sexual selection provide more reliable estimations of fitness.