Wydział Teologiczny (WT)/Faculty of Theology
Permanent URI for this community
Browse
Browsing Wydział Teologiczny (WT)/Faculty of Theology by Author "Częsz, Bogdan. Promotor"
Now showing 1 - 3 of 3
Results Per Page
Sort Options
Item Działanie złego ducha i walka z nim w ujęciu św. Jana Chryzostoma(2013-01-16) Zmuda, Adam; Częsz, Bogdan. PromotorTematem pracy jest działanie złego ducha i walka z nim w ujęciu św. Jana Chryzostoma. Temat został zrealizowany w pięciu rozdziałach: W pierwszym została dokonana analiza terminologii Chryzostoma w odniesieniu do złego ducha. Został przedstawimy zakres znaczeniowy w świecie hebrajskim i greckim oraz odcienia znaczeniowe określeń Σατανâς, διάβολος, δαίμον, δαιμόνιος. Przeanalizowaliśmy też użycie terminów: szatan, diabeł i demon na gruncie języka polskiego. W drugim rozdziale pokazujemy, co nasz Ojciec mówi na temat stworzenia aniołów, powstania demonów, jakie cechy przypisuje złemu duchowi oraz gdzie, według niego, się ujawnia. Ukazujemy zwycięstwo Syna Człowieczego nad demonem. Trzeci rozdział – to nauka Kaznodziei na temat owocu działania złego ducha jakim jest grzech. Biskup podaje konkretne przestrzenie działania i sposoby kuszenia szatana. Pójcie za diabłem czyli uległość jemu, popełnienie grzechu ma, według naszego Autora, konkretne konsekwencje – doczesne i wieczne; najgorszą jest według niego, bez wątpienia piekło – tę naukę ukazujemy w rozdziale czwartym. Ostatni, piąty rozdział to sposoby przeciwstawiania się złemu duchowi. Duszpasterz podaje swoim wiernym: sakramenty (Chrzest, Eucharystię) oraz praktyki pokutne (modlitwę, post i jałmużnę). Pierwszy rozdział to analiza czysto filologiczna, drugi i czwarty - ujęcie dogmatyczne a trzeci i piąty to nauka moralna Chryzostoma.Item Spór o Ecclesia sancta w Afryce na podstawie łacińskich przekazów patrystycznych III i IV wieku(2014-04-10) Prus OP, Wojciech; Częsz, Bogdan. PromotorOmawiamy spór o świętość Kościoła z III i IV w. Zgodnie z trzecim artykułem Credo świętość wiązano z obecnością Ducha Świętego. W Kościele da się wskazać dwa aspekty świętości: moralny (obecność grzesznika w Kościele) oraz ontyczny (obecność Ducha Świętego w Kościele). Przedstawiamy ewolucję spojrzenia Kościoła na temat, porównując okres prześladowań i czasu pokoju w Afryce chrześcijańskiej, gdzie problematykę warunkowało oczekiwanie przyjęcia męczeństwa. Spór pierwszy stanowi ujęcie obecności grzesznika z katolickiego i montanistycznego okresu twórczości Tertuliana. Konsekwencją zmiany jego poglądów jest moralnie pojęty model świętości Kościoła. W drugim sporze, relacji Duch Święty - Kościół dotyczy kontrowersja o ważność chrztu heretyków. Ujęcie Papieża Stefana zapowiada zmianę postrzegania świętości Kościoła z perspektywy pneumatologicznej na chrystologiczną. Instytucjonalne ujęcie Cypriana z Kartaginy akcentuje ontyczny aspekt świętości Kościoła przez zdefiniowanie granic obecności Ducha Świętego. Aspekt moralny stanowi sposób rozwiązania problemu upadłych podczas prześladowania. Trzeci spór dotyczy rozróżnienia ontycznej i moralnej świętości Kościoła. Optat z Milewy polemizuje z donatystami, którzy mieszając aspekty świętości, zarzucali katolikom utratę Ducha Świętego i Kościoła. Optat nawiązuje do chrystologicznej perspektywy, umieszcza świętość Kościoła w sakramentach, uniezależniając od człowieka i wskazując w pokucie miejsce grzesznika w świętym Kościele.Item Teologiczna interpretacja raju w dziełach świętego Efrema Syryjczyka i jej aplikacja w liturgicznych hymnach Kościołów tradycji syryjskich w Indiach(2015-02-11) Nawara, Robert; Częsz, Bogdan. PromotorRozprawa doktorska stawia sobie za cel, przedstawienie teologii raju Efrema Syryjczyka na podstawie jego dzieł poetyckich i komentarzy oraz wskazanie, w jaki sposób (zarówno literalnie jak i znaczeniowo) jego teologia jest obecna we współczesnej liturgii Kościołów tradycji syryjskich w Indiach. Tak sformułowany temat rozprawy domaga się ujęcia w dwóch częściach. W pierwszej części została podjęta analiza środowiska Efrema Syryjczyka i jego teologii. W drugiej części ukazana została droga chrześcijan kręgu języka syryjskiego do Indii oraz owoce ich spotkania z rodzimą tradycją św. Tomasza, a także dokonana została analiza używanych współcześnie hymnów liturgicznych tradycji syro-malabarskiej i syro – malankarskiej w Indiach pod kątem obecności w nich teologii raju Efrema Syryjczyka. W swoich dziełach Efrem dokonuje swoistej poetyckiej egzegezy tekstu biblijnego, jednocześnie uzupełniając ją i poszerzając o jego teologiczną interpretację. Przy opisie raju biblijnego Efrem, odnosząc się do znanych mu czasowo-przestrzennych sposobów odczytania opisu rajskiego ogrodu, świadomie kieruje uwagę czytelnika w kierunku rozróżnienia pomiędzy: świętą przestrzenia (i czasem), a zwykłą przestrzenia (i czasem). Cała teologia Efrema wyrażona jest przy pomocy obrazowego języka symboli i poezji. Formę wyrazu stanowi midrasz. Poezja Syryjczyka jest przesycona semickimi wpływami tradycji targumicznej i haggady, wyrażona w języku syryjskim, który jest dialektem języka aramejskiego. Wpływy te, zauważalne są, nie tylko w przypadku stosowanych form literackich, lecz przede wszystkim w sposobie myślenia, którego język jest wyrazem. Kluczem do zinterpretowania Efremowej twórczości stanowi symbol. Litera jest jedynie bramą, przez którą można zgłębić to, co zostaje objawione poza literą. Jest rzeczą charakterystyczną i oryginalną, że w przestrzennym opisie raju Efrem podobnie jak Dante kilka wieków później widział raj jako górę. Pośród form antycypacji człowieka w rajskim szczęściu Syryjczyk rozważa: rolę wiary, znaczenie sakramentów (chrztu i eucharystii), oraz życia duchowo-ascetycznego. Przy każdym z tych tematów, w sposób charakterystyczny rozwija znaczenie takich symboli jak: szata chwały, żarzący się węgiel, perła oraz paraleli Adam Chrystus, Adam – człowiek. Całościowe widzenie znaczenia odkupienia prowadzi Efrema do podjęcia zagadnień natury eschatologicznej. Efrem widzi raj eschatyczny jako ten sam z którego człowiek wyszedł, ale nie taki sam, bo udoskonalony dziełem zbawczym Chrystusa. Temat ten Syryjczyk rozwija posługując się symbolami, metaforami i paralelami takimi jak: Adam – Chrystus, drzewo życia – drzewo krzyża, zaślubiny, oblubieniec i oblubienica. Zapoznanie się z tradycją liturgiczną i teologiczną chrześcijan kręgu języka syryjskiego prowadzi nie tylko do odkrycia podobieństw w formach wyrazu i kultu ze środowiskiem semickim Damaszku czy Edessy IV wieku, nie tylko ukazują to samo źródło biblijnego tekstu Peszitty, ale także wprost odwołują się do teologii Poety z Edessy. W hymnach liturgicznych tradycji zachodniosyryjskiej (Kościół syro-malankarski), jak i wschodniosyryjskiej (Kościół syro - malabarski) można odnaleźć hymny Efrema w czystej wersji, śpiewane do dziś, tak jak zostały napisane. Można także odnaleźć użycie tych samych metafor i symboli w tym samym kontekście teologicznym. Wszystko to uzasadnia wniosek, że teologiczna spuścizna Efrema posiada wciąż ogromny wpływ na liturgię, a poprzez nią na formację duchową i doktrynalną chrześcijan obrządków syryjskich.