Przegląd Strategiczny, 2011, nr 1
Permanent URI for this collection
Browse
Recent Submissions
Item Terrorist attacks versus acts of illegal interference in civil aviation. Implications for the functioning of airport critical infrastructure(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Siadkowski, AdrianWhat makes the attacks on aviation transport so attractive is the fact that the act of aggression aimed at means of transport has an impact not only on the craft and vehicles themselves, but also on the critical infrastructure, the passengers, the crew and is followed by the wide interest of me- dia due to the spectacular side of the event. The distinction between a terrorist act and illegal in- terference act may raise the suspicion of various implications for the functioning of critical infrastructure of an airport, first and foremost the designing of security and protection systems. As it may seem, providing safety will be adequate to anti-terrorist activities whereas the protec- tion of civil aviation will be assigned to the prevention of acts of illegal interference. Such a course of thinking would imply the division or at least conduction of parallel actions. In prac- tice, those areas overlap one another and widen the range of possible actions or use of certain in- struments, for example legal ones. Also, the differences in prevention systems against terrorist acts and illegal interference acts are only slight.Item Ewolucja metod terrorystycznych(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Tomczak, MariaDziedziczenie ideologii po poprzednikach wpływało na kontynuowanie metod stosowanych przez terrorystów. Każda kolejna odmiana tego zjawiska opierała się w jakiś sposób na działaniach poprzedników, każda też wprowadzała nowe metody działania. I tak anarchiści opierali się w głównej mierze na zamachach indywidualnych, wymierzonych przede wszystkim w głowy państw. Metodę tę przejęli dwudziestowieczni radykałowie lewicowi, jednak nie będąc w stanie zabijać dobrze strzeżonych przywódców państw, zaczęli kierować przemoc przeciwko postaciom mniej ważnym, pełniącym w państwach funkcje drugorzędne. Kiedy zamachy takie nie wywoływały oczekiwanej przez nich reakcji, wzmocnili metodę, zamieniając zabójstwa na uprowadzenia. Terroryści skrajnej prawicy, skoncentrowali się natomiast na odrzucanych przez lewaków zamachach rozszerzonych. Kierowali przemoc przeciwko osobom całkowicie przypadkowym, niemającym zupełnie nic wspólnego ze sprawą, o którą walczyli. Metoda ta przejęta została przez fundamentalistów religijnych. Celem wielu grup stało się zabijanie ludzi całkowicie niewinnych, co spowodowało dość drastyczną przemianę terroryzmu, jego przeobrażenie ze strategii walki z silniejszym przeciwnikiem, w makabryczną strategię komunikacyjną.Item Strategiczne dylematy Sojuszu Północnoatlantyckiego(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Malinowski, KrzysztofZ powodu kryzysu irackiego i na skutek operacji w Afganistanie Sojusz znalazł się w najpoważniejszym impasie od zakończenia zimnej wojny. Coraz wyrazistsze rozbieżności doprowadziły do wytworzenia się kilku nurtów w obrębie państw członkowskich. Przywrócenie spójności Sojuszu zależy od rozwiązania lub złagodzenie kilku strategicznych dylematów: 1) między zachowaniem funkcji obrony zbiorowej symbolizowanej przez art. V i zasady odstraszania a funkcją out of area czyli zadaniami polegającym m.in. na zwalczaniu zagrożeń takich jak terroryzm, proliferacja broni masowego rażenia na obszarze pozatraktatowym; 2) pomiędzy transatlantyckim charakterem NATO a dążeniem do globalizacji, czyli nawiązywania partnerstw strategicznych z państwami z innych regionów świata i koncepcją uczynienia z NATO patrona nowej globalnej sieci bezpieczeństwa; 3) pomiędzy koncepcją realizowania zadań przez NATO wyłącznie w wymiarze militarnym a koncepcją całościowego podejścia, zakładającego obecność również wymiaru cywilnego, czyli przede wszystkim kooperację z innymi organizacjami jak ONZ, UE, OBWE dla realizacji nowego typu zadań rekonstrukcyjnych na obszarach pokonfliktowych. Koncepcja strategiczna przyniosła wyklarowanie stanowiska Sojuszu w wielu kontrowersyjnych sprawach. Ryzyko uformowania się kilku nurtów zmalało. W stosunkach między sojusznikami zmniejszyło się napięcie, chociaż różnice pomiędzy państwami członkowskimi zdają się utrzymywaćItem Od asymetrii do zrównoważonego partnerstwa : relacje Stany Zjednoczone-Republika Federalna Niemiec(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Kiwerska, JadwigaW artykule podkreśla się, że Białoruś i Rosja wykształciły wzajemną współpracę wojskową w celu ochrony własnego bezpieczeństwa narodowego, nienaruszalności terytorialnej, suwerenności oraz ogólnej stabilności państwa. Partnerstwo militarne jest gwarantem pomocy na wypadek zagrożenia ze strony państwa trzeciego. Oba państwa podejmują liczne próby harmonizacji służb bezpieczeństwa oraz wspólnego programu produkcji uzbrojenia. Ponadto jednym z obszarów działalności Związku Białorusi i Rosji są stosunki militarne, mające na celu ujednolicenie organizacyjne i kontrolne armii obu krajów. Wzajemna koordynacja obejmuje badania logistyczne, manewry wojskowe oraz ujednolicenie uregulowań prawnych w krajowych siłach zbrojnych. Białoruś jest jednym z narzędzi w rosyjskiej strategii bezpieczeństwa narodowego, pełniącego rolę lojalnego partnera. Dzięki rosyjskiej obecności w państwie Łukaszenki, Rosja ma ułatwiony kontakt z Obwodem Kaliningradzkim. Poprzez poszerzenie strefy wpływów na zachód uzyskała bezpośrednie sąsiedztwo z UE. Siły zbrojne Federacji Rosyjskiej pomimo ciągłego unowocześniania są wciąż mało zorganizowane i niedostatecznie zmodernizowane. Ogromne braki w organizacji armii ujawniły się w sierpniu 2008 roku podczas wojny rosyjsko-gruzińskiej. Rosjanie nie potrafili przeprowadzić szybkiej ofensywy, a sukces na polu bitewnym zawdzięczają tylko przewadze liczebnej. Władze rosyjskie i białoruskie w celu uniknięcia jednorazowych reform w zakresie obronności sformułowały kompleksowe strategie. W sposób całościowy i generalny traktują one o bezpieczeństwie narodowym i wyznaczają priorytetowe cele mające przyczynić się do zachowania suwerenności i integralności państwowej, jak również wzrostu uznania i prestiżu wśród innych europejskich państw.Item Rosyjsko-białoruska współpraca militarna w XXI wieku(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Stankiewicz, WojciechW artykule podkreśla się, że Białoruś i Rosja wykształciły wzajemną współpracę wojskową w celu ochrony własnego bezpieczeństwa narodowego, nienaruszalności terytorialnej, suwerenności oraz ogólnej stabilności państwa. Partnerstwo militarne jest gwarantem pomocy na wypadek zagrożenia ze strony państwa trzeciego. Oba państwa podejmują liczne próby harmonizacji służb bezpieczeństwa oraz wspólnego programu produkcji uzbrojenia. Ponadto jednym z obszarów działalności Związku Białorusi i Rosji są stosunki militarne, mające na celu ujednolicenie organizacyjne i kontrolne armii obu krajów. Wzajemna koordynacja obejmuje badania logistyczne, manewry wojskowe oraz ujednolicenie uregulowań prawnych w krajowych siłach zbrojnych. Białoruś jest jednym z narzędzi w rosyjskiej strategii bezpieczeństwa narodowego, pełniącego rolę lojalnego partnera. Dzięki rosyjskiej obecności w państwie Łukaszenki, Rosja ma ułatwiony kontakt z Obwodem Kaliningradzkim. Poprzez poszerzenie strefy wpływów na zachód uzyskała bezpośrednie sąsiedztwo z UE. Siły zbrojne Federacji Rosyjskiej pomimo ciągłego unowocześniania są wciąż mało zorganizowane i niedostatecznie zmodernizowane. Ogromne braki w organizacji armii ujawniły się w sierpniu 2008 roku podczas wojny rosyjsko-gruzińskiej. Rosjanie nie potrafili przeprowadzić szybkiej ofensywy, a sukces na polu bitewnym zawdzięczają tylko przewadze liczebnej. Władze rosyjskie i białoruskie w celu uniknięcia jednorazowych reform w zakresie obronności sformułowały kompleksowe strategie. W sposób całościowy i generalny traktują one o bezpieczeństwie narodowym i wyznaczają priorytetowe cele mające przyczynić się do zachowania suwerenności i integralności państwowej, jak również wzrostu uznania i prestiżu wśród innych europejskich państw.Item Problemy bezpieczeństwa Unii Europejskiej(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Karwat, JanuszW ostatnich dwóch dekadach nastąpił w Unii Europejskiej rozwój instytucji odpowiadających za bezpieczeństwo tych społeczeństw. W roku 2003 Rada Europy przyjęła pierwszą w historii tej organizacji międzynarodowej strategię bezpieczeństwa. Do zdecydowanych kroków zmusiły także zamachy terrorystyczne. Istotnego znaczenia nabrał proces tworzenia unijnych formacji wojskowych, głównie Grup Bojowych. Tworzenie tej formacji jest najważniejszą, podejmowaną przez UE inicjatywą militarną. Od 2010 roku pełnią one rotacyjne dyżury i są zdolne do szybkiego reagowania na kryzysy poza terytorium Europy. W procesie tym coraz aktywniej uczestniczy Polska, przyczyniając się do umacniania swej pozycji w strukturach UE. Polska tworzy z innymi krajami Weimarską i Wyszehradzką Grupę Bojową. Należy sądzić, że w najbliższych latach nie powstanie europejska armia pod jednolitym dowództwem i jednakowo umundurowana. Unia Europejska przyjęła na siebie zadania uzupełniające w stosunku do operacji wojskowych prowadzonych przez Organizację Narodów Zjednoczonych, Stany Zjednoczone i Sojusz Północnoatlantycki.Item Determinanty kształtowania polskiego bezpieczeństwa gospodarczego. Wybrane aspekty(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Jaźwiński, IreneuszWarunkiem rozwoju współczesnych państw i społeczeństw jest właściwe kształtowanie bezpieczeństwa gospodarczego. Skuteczność i efektywność kształtowania bezpieczeństwa gospodarczego zależy w znacznym stopniu od racjonalnego rozpoznania i wykorzystania wielu zmiennych w czasie i przestrzeni determinant. W artykule przybliżono wybrane aspekty teoretyczne i praktyczne problematyki determinant kształtowania polskiego bezpieczeństwa gospodarczego. Opisano istotę bezpieczeństwa gospodarczego. Przedstawiono pojęcie i rodzaje determinant tego bezpieczeństwa w ujęciu teoretycznym, w tym zaproponowano własną klasyfikację determinant bezpieczeństwa gospodarczego. Zwrócono uwagę na makroekonomiczne determinanty polskiego bezpieczeństwa gospodarczego. Przeanalizowano wyniki Narodowego Programu Foresight Polska 2020 w aspekcie determinant kszta³towania polskiego bezpieczeństwa gospodarczego. Zaprezentowano zapisy Strategii Bezpieczeństwa Narodowego RP dotyczące bezpieczeństwa gospodarczego.Item Bezpieczeństwo – teoretyczny wymiar ponadczasowej wartości(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Łebkowska, JoannaPowszechna świadomość istnienia zagrożeń i niebezpieczeństw, które są niejako wpisane W naturę przyrody i ludzkości sprawiła, iż dążenie do zapewnienia bezpieczeństwa stanowi o ponadczasowym charakterze tej wartości. Według H. Kissingera pojęcie bezpieczeństwa jest współcześnie „fundamentem każdego ludzkiego działania”. Stąd też w literaturze dostrzec można bardzo szeroki zakres kategorii bezpieczeństwa w jego definiowaniu. Celem artykułu jest zatem próba wyjaśnienia samego pojęcia oraz przedstawienie istoty bezpieczeństwa. Uwzględniając wieloznaczność terminu bezpieczeństwo, zwrócono uwagę na pierwotne jego określenie jako stanu. Jednocześnie ujęto bezpieczeństwo jako proces, w którym stan bezpieczeństwa i jego organizacja podlegają dynamicznym przeobrażeniom proporcjonalnie do naturalnych zmian uwarunkowań bezpieczeństwa. Podkreślono bowiem ważność ewolucji geopolitycznej oraz postępu naukowo-technicznego w ostatniej dekadzie XX wieku dla transformacji poglądów dotyczących kreowania współczesnego bezpieczeństwa narodowego. Realia XXI wieku sprawiaj że bezpieczeństwo społeczeństwa zależy w głównym stopniu od bezpieczeństwa narodowego i globalnego. Dlatego też przedstawiono syntezę współczesnego określenia bezpieczeństwa narodowego, uwzględniając zarówno kategorię społeczną, znaczenie funkcjonalne oraz strukturalne (systemowe). Próba teoretycznego ujęcia terminu bezpieczeństwa prowadzi do zasadniczych wniosków. Po pierwsze, bezpieczeństwo podlega prawom ruchu systemów społecznych. Po drugie, należy wszechstronnie analizować to zjawisko, dostrzegając jego zróżnicowanie podmiotowe, przedmiotowe i przestrzenne.Item Słowo wstępne(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Wojciechowski, SebastianItem Historyzacja pojęcia "równowaga siły" w nauce o stosunkach międzynarodowych(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Gałganek, AndrzejPrzedmiotem artykułu jest ocena prawomocnooeci teorii równowagi siły w wyjaoenianiu stosunków międzynarodowych. Autor przedstawia kluczowe kwestie związane z definiowaniem takich pojęć jak „równoważenie”, „równowaga siły” i „teoria równowagi siły”. Artykuł zawiera także rozróżnienie między trzema powiązanymi teoriami: teorią równowagi siły, teoriami równowag sił i teoriami równoważenia. Wczęoeci II autor omawia rozumienie pojęcia równowagi siły w pracach Edmunda Burke’a. Wczęoeci III przedstawia trzy historyczne systemy międzynarodowe: system starożytnego Bliskiego Wschodu, system greckich miast-państw i starożytny system Chin. Przedstawione dane historyczne rodzą wątpliwooeci w kwestii skutecznooeci równoważenia. Dane historyczne pokazują, że procesy równoważenia rzadko blokują narodziny dominującej siły w systemie lub podkopują jej pozycję, gdy powstanie. Dynamika równoważenia często nie działa wobec logiki dominacji. Teoria równowagi siły jest metaforą szczególnej, bezosobowej formy, poprzez którą nasz kolektywny podmiot sprawczy wyraża się w historii stosunków międzynarodowych. Zniknięcie tej metafory może dokonać się jedynie w procesie społecznej transformacji, a nie kognitywnego przeformułowania. Teoria równowagi siły nie powinna być dłużej integrującą, ogólną teorią stosunków międzynarodowych.Item 1. Spis treści(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011)Item Strategiczne Partnerstwo Unia Europejska-Indie - w oczekiwaniu na przełom(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, 2011) Potyrała, Anna1 sierpnia 1994 roku w życie weszło porozumienie Unii Europejskiej i Republiki Indii w sprawie partnerstwa i rozwoju. 16 czerwca 2004 roku, w dziesiątą rocznicę ustanowienia Partnerstwa, Komisja Europejska przedstawiła Komunikat „W stronę Strategicznego Partnerstwa Unia Europejska–Indie”, przewidując dalsze zacieoenienie współpracy z Indiami. Republika Indii została uznana za regionalnego i globalnego lidera, z którym państwa członkowskie UE mogą nawiązać partnerskie stosunki. Celem artykułu jest analiza przejawów współpracy UE i Indii na rzecz strategicznego partnerstwa oraz ukazanie, że pomimo ustanowienia prawnych i instytucjonalnych ram współpracy, nie udało się opracować spójnej koncepcji partnerstwa. Dodatkowo, lata funkcjonowania wzajemnych relacji ukazały, iż status partnerów nie jest równorzędny, a kierunki i tempo współpracy okreoelane są jednostronnie przez Unię Europejską.Item Islamski Front Wyzwolenia Moro i Abu Sajjaf. Ewolucja islamskiej aktywności terrorystycznej na Filipinach(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Wejkszner, ArturPodstawowym celem niniejszego artykułu jest przybliżenie głównych etapów ewolucji terroryzmu islamskiego na Filipinach. Historia Filipin to w istocie historia ruchów separatystycznych. Ruchy te można zdefiniować jako zorganizowane grupy utworzone w celu obalenia legalnie działających władz poprzez działania zbrojne. Islamski ruch secesjonistyczny w po- łudniowej częoeci Filipin ma swe korzenie w antykolonialnym oporze filipińskich muzułmanów skierowanym przeciwko Hiszpanom. Ich sprzeciw wzmacniany był destrukcją tradycyjnego modelu władzy i społecznej autonomii oraz promocją nowej religii. Islamski ruch secesjonistyczny składał się na początku XXI wieku z dwóch głównych częoeci: Islamskiego FrontuWyzwolenia Moro i grupy Abu Sajjaf. Obu grupom, mającym powiązania z Al-Kaidą, udało się w okresie dwóch ostatnich dekad utworzyć islamistyczny przyczółek w południowej częoeci Filipin. Islamski Front Wyzwolenia Moro (IFWM) był awangardą ruchu secesjonistycznego na Mindanao i sąsiednich wyspach. Grupa ta powstała w 1977 r., kiedy to Haszim Salamat doprowadził do rozłamu w ramach Narodowego Frontu Wyzwolenia Moro (NFWM), nie akceptując promowanego wówczas umiarkowanego stanowiska grupy w relacjach z rządem filipińskim. W1987 r. NFWM zdecydował się zaakceptować formalne porozumienie, które oznaczało rezygnację z walki o niepodległooeć i akceptację zaoferowanej przez rząd autonomii. IFWM to porozumienie odrzucił, a w 2003 r. zrezygnował z działalnooeci terrorystycznej. Grupa Abu Sajjaf powstała dzięki staraniom filipińskiego weterana wojny radziecko- afgańskiej. Od momentu swego powstania w 1991 r. przeszła ona przez wiele kluczowych etapów rozwoju. Z czasem uległa dewolucji, rezygnując w istocie z planu utworzenia państwa muzułmańskiego w południowej częoeci Filipin. Po oemierci Abduradżaka Abubakara Dżandżalaniego w 1998 r. stała się gangiem kryminalistów skupionych przede wszystkim na porwaniach dla okupu.Orozbiciu grupy oewiadczy aktualnie istnienie szeregu niezależnychwistocie frakcji.Item Od strategii Unii Europejskiej na rzecz Afryki do Strategicznego Partnerstwa z Afryką - dylematy o realnej wizji współpracy(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Przybylska-Maszner, BeataAfryka, to kontynent, który stanowi dla wielu państw członkowskich Unii Europejskiej obszar szczególnego zainteresowania. Od początku kształtowania Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej relacje gospodarcze z państwami afrykańskimi wpisywały się w ramy funkcjonowania tej organizacji. Polityczny wymiar relacji kształtował się w miarę wprowadzania kolejnych zmian w materię traktatową. Podczas szczytu w dniach 15–16 grudnia 2005 roku Rada Europejska przyjęła dokument „Strategia Unii Europejskiej na rzecz Afryki: Europejsko-afrykański pakt na rzecz przyspieszenia rozwoju Afryki”. Stanowił on wyraz skonsolidowanego podejoecia UE do kreowania polityki skierowanej wobec całego kontynentu afrykańskiego. Strategia była podstawą do podjęcia działań w kierunku utworzenia ram strategicznego partnerstwa Unii Europejskiej i Afryki, co zostało potwierdzone na II i III szczycie UE–Afryka w 2007 i 2010 roku. Celem artykułu jest analiza mechanizmu wdrażania postanowień Strategii dla Afryki, jak i dokumentów, na podstawie których stworzono ramy i rozwijano partnerstwo strategiczne do roku 2010. Szczególna uwaga skupiona została na próbie okreoelenia oddziaływania tych dokumentów oraz uwarunkowań związanych z możliwooecią ich efektywnego wdrażania. Prowadzone działania w ramach UE, jak i jej poszczególnych państw członkowskich, pozwalają na wstępną ocenę realizacji partnerstwa strategicznego i przedstawienie wniosków dotyczących perspektywy kreowania polityki UE wobec Afryki.Item Strategiczne Partnerstwo Unia Europejska-Indie - w oczekiwaniu na przełom(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Potyrała, Anna1 sierpnia 1994 roku w życie weszło porozumienie Unii Europejskiej i Republiki Indii w sprawie partnerstwa i rozwoju. 16 czerwca 2004 roku, w dziesiątą rocznicę ustanowienia Partnerstwa, Komisja Europejska przedstawiła Komunikat „W stronę Strategicznego Partnerstwa Unia Europejska–Indie”, przewidując dalsze zacieoenienie współpracy z Indiami. Republika Indii została uznana za regionalnego i globalnego lidera, z którym państwa członkowskie UE mogą nawiązać partnerskie stosunki. Celem artykułu jest analiza przejawów współpracy UE i Indii na rzecz strategicznego partnerstwa oraz ukazanie, że pomimo ustanowienia prawnych i instytucjonalnych ram współpracy, nie udało się opracować spójnej koncepcji partnerstwa. Dodatkowo, lata funkcjonowania wzajemnych relacji ukazały, iż status partnerów nie jest równorzędny, a kierunki i tempo współpracy okreoelane są jednostronnie przez Unię Europejską.Item Contemporary Chechnya Conflict - Nation-Liberation Fight or Terrorism(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Donaj, ŁukaszWydarzenia z 11 wrzeoenia 2001 r., krwawe zamachy terrorystyczne na Bliskim Wschodzie, wyspie Bali, Dubrowce, w Madrycie czy Londynie, podobnie jak tysiące wczeoeniejszych aktów terroryzmu, obrazują z jak bardzo trudnym, złożonym, a zarazem niebezpiecznym i nieprzewidywalnym zjawiskiem mamy do czynienia. Terroryzm bez wątpienia uznać można za jeden z najistotniejszych problemów globalnych we współczesnym oewiecie. Wartykule tym autor stara się przybliżyć problem współczesnego konfliktu czeczeńskiego, który dzioe w oczach międzynarodowej opinii publicznej traktowany jest jako wewnętrzna sprawa Rosji. Kwestia łamania elementarnych praw człowieka przez wojska federalne nie jest podejmowana, gdyż zamachy terrorystyczne z 11 wrzeoenia pozwoliły Zachodowi postrzegać tę wojnę jako element oewiatowej walki z fundamentalizmem islamskim.Item Bezpieczeństwo teleinformatyczne w świetle europejskiej Konwencji o cyberprzestępczości(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Skrzypczak, JędrzejPrzedmiotem artykułu jest analizanajważniejszych postanowień europejskiej Konwencji o cyberprzestępczości. W szczególności jest to próba odpowiedzi na pytanie czy konwencja ta zapewnia wystarczające środki architektury europejskiego systemu bezpieczeństwa teleinformatycznego.Item Stosunki irańsko-tureckie na początku XXI wieku: implikacje dla regionu Bliskiego Wschodu(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Osiewicz, PrzemysławTurcja i Iran należą bez wątpienia do grupy regionalnych mocarstw na Bliskim Wschodzie. Porównywalnym potencjałem dysponują jeszcze tylko dwa państwa – Arabia Saudyjska oraz Egipt. Jednak to właoenie Turcja i Iran, zwłaszcza w porównaniu z innymi państwami w regionie, dysponują największym potencjałem demograficznym, politycznym, gospodarczym oraz militarnym. Niniejszy artykuł pooewięcony jest analizie stosunków irańsko-tureckichwpierwszej dekadzie XXI wieku, gdy zauważalne stało się polityczne i ekonomiczne zbliżenie pomiędzy Turcją i Iranem. Tym samym najważniejsze pytanie dotyczy przyczyn takiego stanu rzeczy oraz możliwych implikacji dla całego regionu Bliskiego Wschodu.