Przegląd Strategiczny, 2011, nr 1
Permanent URI for this collection
Browse
Recent Submissions
Now showing 1 - 5 of 18
- ItemTerrorist attacks versus acts of illegal interference in civil aviation. Implications for the functioning of airport critical infrastructure(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Siadkowski, AdrianWhat makes the attacks on aviation transport so attractive is the fact that the act of aggression aimed at means of transport has an impact not only on the craft and vehicles themselves, but also on the critical infrastructure, the passengers, the crew and is followed by the wide interest of me- dia due to the spectacular side of the event. The distinction between a terrorist act and illegal in- terference act may raise the suspicion of various implications for the functioning of critical infrastructure of an airport, first and foremost the designing of security and protection systems. As it may seem, providing safety will be adequate to anti-terrorist activities whereas the protec- tion of civil aviation will be assigned to the prevention of acts of illegal interference. Such a course of thinking would imply the division or at least conduction of parallel actions. In prac- tice, those areas overlap one another and widen the range of possible actions or use of certain in- struments, for example legal ones. Also, the differences in prevention systems against terrorist acts and illegal interference acts are only slight.
- ItemEwolucja metod terrorystycznych(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Tomczak, MariaDziedziczenie ideologii po poprzednikach wpływało na kontynuowanie metod stosowanych przez terrorystów. Każda kolejna odmiana tego zjawiska opierała się w jakiś sposób na działaniach poprzedników, każda też wprowadzała nowe metody działania. I tak anarchiści opierali się w głównej mierze na zamachach indywidualnych, wymierzonych przede wszystkim w głowy państw. Metodę tę przejęli dwudziestowieczni radykałowie lewicowi, jednak nie będąc w stanie zabijać dobrze strzeżonych przywódców państw, zaczęli kierować przemoc przeciwko postaciom mniej ważnym, pełniącym w państwach funkcje drugorzędne. Kiedy zamachy takie nie wywoływały oczekiwanej przez nich reakcji, wzmocnili metodę, zamieniając zabójstwa na uprowadzenia. Terroryści skrajnej prawicy, skoncentrowali się natomiast na odrzucanych przez lewaków zamachach rozszerzonych. Kierowali przemoc przeciwko osobom całkowicie przypadkowym, niemającym zupełnie nic wspólnego ze sprawą, o którą walczyli. Metoda ta przejęta została przez fundamentalistów religijnych. Celem wielu grup stało się zabijanie ludzi całkowicie niewinnych, co spowodowało dość drastyczną przemianę terroryzmu, jego przeobrażenie ze strategii walki z silniejszym przeciwnikiem, w makabryczną strategię komunikacyjną.
- ItemStrategiczne dylematy Sojuszu Północnoatlantyckiego(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Malinowski, KrzysztofZ powodu kryzysu irackiego i na skutek operacji w Afganistanie Sojusz znalazł się w najpoważniejszym impasie od zakończenia zimnej wojny. Coraz wyrazistsze rozbieżności doprowadziły do wytworzenia się kilku nurtów w obrębie państw członkowskich. Przywrócenie spójności Sojuszu zależy od rozwiązania lub złagodzenie kilku strategicznych dylematów: 1) między zachowaniem funkcji obrony zbiorowej symbolizowanej przez art. V i zasady odstraszania a funkcją out of area czyli zadaniami polegającym m.in. na zwalczaniu zagrożeń takich jak terroryzm, proliferacja broni masowego rażenia na obszarze pozatraktatowym; 2) pomiędzy transatlantyckim charakterem NATO a dążeniem do globalizacji, czyli nawiązywania partnerstw strategicznych z państwami z innych regionów świata i koncepcją uczynienia z NATO patrona nowej globalnej sieci bezpieczeństwa; 3) pomiędzy koncepcją realizowania zadań przez NATO wyłącznie w wymiarze militarnym a koncepcją całościowego podejścia, zakładającego obecność również wymiaru cywilnego, czyli przede wszystkim kooperację z innymi organizacjami jak ONZ, UE, OBWE dla realizacji nowego typu zadań rekonstrukcyjnych na obszarach pokonfliktowych. Koncepcja strategiczna przyniosła wyklarowanie stanowiska Sojuszu w wielu kontrowersyjnych sprawach. Ryzyko uformowania się kilku nurtów zmalało. W stosunkach między sojusznikami zmniejszyło się napięcie, chociaż różnice pomiędzy państwami członkowskimi zdają się utrzymywać
- ItemOd asymetrii do zrównoważonego partnerstwa : relacje Stany Zjednoczone-Republika Federalna Niemiec(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Kiwerska, JadwigaW artykule podkreśla się, że Białoruś i Rosja wykształciły wzajemną współpracę wojskową w celu ochrony własnego bezpieczeństwa narodowego, nienaruszalności terytorialnej, suwerenności oraz ogólnej stabilności państwa. Partnerstwo militarne jest gwarantem pomocy na wypadek zagrożenia ze strony państwa trzeciego. Oba państwa podejmują liczne próby harmonizacji służb bezpieczeństwa oraz wspólnego programu produkcji uzbrojenia. Ponadto jednym z obszarów działalności Związku Białorusi i Rosji są stosunki militarne, mające na celu ujednolicenie organizacyjne i kontrolne armii obu krajów. Wzajemna koordynacja obejmuje badania logistyczne, manewry wojskowe oraz ujednolicenie uregulowań prawnych w krajowych siłach zbrojnych. Białoruś jest jednym z narzędzi w rosyjskiej strategii bezpieczeństwa narodowego, pełniącego rolę lojalnego partnera. Dzięki rosyjskiej obecności w państwie Łukaszenki, Rosja ma ułatwiony kontakt z Obwodem Kaliningradzkim. Poprzez poszerzenie strefy wpływów na zachód uzyskała bezpośrednie sąsiedztwo z UE. Siły zbrojne Federacji Rosyjskiej pomimo ciągłego unowocześniania są wciąż mało zorganizowane i niedostatecznie zmodernizowane. Ogromne braki w organizacji armii ujawniły się w sierpniu 2008 roku podczas wojny rosyjsko-gruzińskiej. Rosjanie nie potrafili przeprowadzić szybkiej ofensywy, a sukces na polu bitewnym zawdzięczają tylko przewadze liczebnej. Władze rosyjskie i białoruskie w celu uniknięcia jednorazowych reform w zakresie obronności sformułowały kompleksowe strategie. W sposób całościowy i generalny traktują one o bezpieczeństwie narodowym i wyznaczają priorytetowe cele mające przyczynić się do zachowania suwerenności i integralności państwowej, jak również wzrostu uznania i prestiżu wśród innych europejskich państw.
- ItemRosyjsko-białoruska współpraca militarna w XXI wieku(Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2011) Stankiewicz, WojciechW artykule podkreśla się, że Białoruś i Rosja wykształciły wzajemną współpracę wojskową w celu ochrony własnego bezpieczeństwa narodowego, nienaruszalności terytorialnej, suwerenności oraz ogólnej stabilności państwa. Partnerstwo militarne jest gwarantem pomocy na wypadek zagrożenia ze strony państwa trzeciego. Oba państwa podejmują liczne próby harmonizacji służb bezpieczeństwa oraz wspólnego programu produkcji uzbrojenia. Ponadto jednym z obszarów działalności Związku Białorusi i Rosji są stosunki militarne, mające na celu ujednolicenie organizacyjne i kontrolne armii obu krajów. Wzajemna koordynacja obejmuje badania logistyczne, manewry wojskowe oraz ujednolicenie uregulowań prawnych w krajowych siłach zbrojnych. Białoruś jest jednym z narzędzi w rosyjskiej strategii bezpieczeństwa narodowego, pełniącego rolę lojalnego partnera. Dzięki rosyjskiej obecności w państwie Łukaszenki, Rosja ma ułatwiony kontakt z Obwodem Kaliningradzkim. Poprzez poszerzenie strefy wpływów na zachód uzyskała bezpośrednie sąsiedztwo z UE. Siły zbrojne Federacji Rosyjskiej pomimo ciągłego unowocześniania są wciąż mało zorganizowane i niedostatecznie zmodernizowane. Ogromne braki w organizacji armii ujawniły się w sierpniu 2008 roku podczas wojny rosyjsko-gruzińskiej. Rosjanie nie potrafili przeprowadzić szybkiej ofensywy, a sukces na polu bitewnym zawdzięczają tylko przewadze liczebnej. Władze rosyjskie i białoruskie w celu uniknięcia jednorazowych reform w zakresie obronności sformułowały kompleksowe strategie. W sposób całościowy i generalny traktują one o bezpieczeństwie narodowym i wyznaczają priorytetowe cele mające przyczynić się do zachowania suwerenności i integralności państwowej, jak również wzrostu uznania i prestiżu wśród innych europejskich państw.