Rocznik Integracji Europejskiej, 7/2013
Permanent URI for this collection
Browse
Recent Submissions
Item Integracja europejska na łamach tygodnika „Rzeczywistość”(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Barabasz, AdamW latach 1981–1989 publicyści tygodnika społeczno-politycznego „Rzeczywistość” przestrzegali przed rosnącymi w siłę Wspólnotami Europejskimi. Analizowali zmiany polityczne w EWG i sugerowali, że zmierzają one w kierunku osiągnięcia przewagi gospodarczej, a także militarnej nad blokiem państw socjalistycznych. Podkreślali, że podejmowane działania służyły głównie odbudowie potencjału gospodarczego i militarnego RFN. Sugerowali także wyższość współpracy państw socjalistycznych w ramach RWPG nad realizowaną w formie ponadnarodowej współpracą celną, handlową, finansową i inwestycyjną państw EWG, która ich zdaniem ograniczała tylko suwerenność państw członkowskich. W artykule przedstawione zostały opinie m.in., Stanisława Chłodzika, Huberta Kozłowskiego, Jana Norskiego, Kazimierza Nowaka, Jerzego Pardusa, Wojciecha Klechniowskiego na temat integracji gospodarczej, politycznej i militarnej Europy Zachodniej, sojuszu USA–EWG oraz rosnącego znaczenia Bundeswehry w systemie bezpieczeństwa jednoczącej się Europy.Item Proces Boloński i powstanie Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Wesołowska, AnnaCelem Procesu Bolońskiego było stworzenie w 2010 roku atrakcyjnego i konkurencyjnego Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego. (EOSW). Artykuł miał zaprezentować najważniejsze reformy w europejskich systemach szkolnictwa wyższego, które dotyczyły: zwiększenia jakości w szkolnictwie wyższym, poprawienia mobilności wśród studentów i nauczycieli, współpracy, systemu wspólnych trzystopniowych studiów, wykorzystania systemu punktów (ECTS) oraz zatrudnialności. Proces Boloński osiągnął znaczące rezultaty, a państwa uczestniczące w nim dokonały istotnych zmian.Item Kostrzyn nad Odrą w Unii Europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Gondek, PawełKostrzyn nad Odrą z 18 tysiącami mieszkańców, usytuowany na granicy polsko-niemieckiej należy do szybko rozwijających się ośrodków miejskich. Jego dogodna lokalizacja powoduje, że znajduje się w centrum kostrzyńsko-słubickiej specjalnej strefy ekonomicznej. Władze samorządowe za wspieranie przedsiębiorczości otrzymały wiele nagród. Kostrzyn jest włączony do współpracy w ramach euroregionu Pro-Europa Viadrina. Szeroko rozwija on współpracę z partnerami z Unii Europejskiej, realizując zwłaszcza w ramach programu partnerstwa miast wiele projektów z dziedziny nauki, kultury, sportu i turystyki. Znakomicie wykorzystał środki przedakcesyjne przeznaczone dla Polski, a zwłaszcza w ramach projektów mieszanych realizowanych wspólnie z partnerami z Niemiec, Szwecji i Portugalii. Celem lokalnych władz jest wyeliminowanie wszystkich przeszkód we współpracy transgranicznej, tym bardziej, że mieszkańcy Kostrzyna są otwarci na kooperację z zachodnim sąsiadem. Wspólnie organizuje się różne przedsięwzięcia, z których satysfakcję wynoszą obie strony.Item Problematyka wielowymiarowości zagrożeń w strategiach bezpieczeństwa Unii Europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kamprowski, RafałPrzedmiotem prezentowanego artykułu jest problematyka wielowymiarowości zagrożeń w strategiach bezpieczeństwa Unii Europejskiej. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie, w jaki sposób analizowane dokumenty, Europejska Strategia Bezpieczeństwa przyjęta w grudniu 2003 r. i Strategia Bezpieczeństwa Wewnętrznego Unii Europejskiej z 2010 roku, opisują i regulują problematykę współczesnego bezpieczeństwa wobec zagrożeń i wyzwań XXI wieku. Zadaniem autora artykułu było znalezienie odpowiedzi na następujące pytania badawcze: w jakim stopniu wymienione dokumenty charakteryzują współczesne zagrożenia? Na ile analizowane strategie uwzględniają tzw. bezpieczeństwo jednostki? Czy proponowane w strategiach rozwiązania gwarantują skuteczną ochronę obywateli UE przed zagrożeniami?Item Program TACIS w Federacji Rosyjskiej – uwarunkowania wdrażania, mechanizm instytucjonalny, efektywność(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Nikitina, LudmiłaGłównym tematem niniejszej pracy jest wsparcie Unii Europejskiej dla Rosji w ramach programu TACIS. Było ono długofalowe i miało kształt programu celowego. Program pomocy technicznej trwał od 1991 po 2006 rok i stanowił bardzo ważną platformę współpracy w zakresie ekonomicznym, politycznym oraz socjalnym pomiędzy Rosją a Unią Europejską. Wnikliwe badania przeprowadzone w zakresie współpracy rosyjsko-unijnej w ramach TACIS ukazały, że bez względu na pewne trudności w procesie realizacji niektórych projektów program śmiało można uznać za pozytywny przykład współpracy na podstawie wzajemnie korzystnego partnerstwa. Dzięki programowi, z jednej strony Unia Europejska otworzyła sobie dostęp do trudnodostępnego rynku rosyjskiego, z drugiej strony Rosja uzyskała znaczne środki materialne i doświadczenie w realizacji podobnych inicjatyw. W 2007 roku europejski program TACIS realizowany w FR został zastąpiony Europejskim Instrumentem Sąsiedztwa i Partnerstwa, a FR uzyskała status partnera strategicznego Unii Europejskiej. W ramach danej pracy został opracowany profil głównych zasad funkcjonowania i realizacji programu TACIS na terytorium Federacji Rosyjskiej w latach 1990–2006. Także zostały poruszone kwestie związane z podstawami prawnymi, z procesem programowania i procedurą wyboru projektów. W ramach badań nad tematem na podstawie wybranego materiału źródłowego dokonano oceny efektywności programu i perspektywy wykorzystania zdobytego doświadczenia w przyszłości.Item Zagadnienie istnienia europejskiego systemu partyjnego – rozważania terminologiczne(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kosowska-Gąstoł, BeataCelem niniejszego artykułu jest przedstawienie partii funkcjonujących na płaszczyźnie europejskiej, ukazanie ich specyfiki oraz kształtującego się między nimi układ stosunków. Artykuł składa się z trzech części. W pierwszej scharakteryzowano triadę: partie krajowe – grupy polityczne w PE – partie polityczne na poziomie europejskim (europartie). W drugiej przybliżono pojęcie systemu partyjnego, w trzeciej odniesiono to pojęcie oraz składające się na niego elementy (partie, interakcje) do partii na szczeblu europejskim, przeprowadzając dyskusję nad adekwatności ą ich stosowania w kontekście europejskim. O ile można mówić o istnieniu europejskich partii politycznych, zdecydowanie trudniej udowodnić istnienie europejskiego systemu partyjnego. Interakcje pomiędzy europartiami zachodzą jedynie na arenie parlamentarnej, przy czym nie mają one charakteru rywalizacji pomiędzy rządzącą większością i opozycją. Polegają raczej na budowaniu konsensusu potrzebnego parlamentowi do podjęcia decyzji większością głosów. Nie ma europejskiego systemu partyjnego na arenie wyborczej, gdzie mamy do czynienia z rywalizacją partii krajowych, jak również na arenie rządowej, jako że europejski „rząd” (Komisja, Rada Europejska) nie jest powoływany na zasadzie partyjnej.Item Komitet do spraw europejskich w polskim systemie koordynacji polityki europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kasper, Nicole; Tomaszyk, MikołajDotychczasowe badania nad zarządzaniem członkostwem państwa w Unii Europejskiej, zarządzaniem projektem europejskim, bazują na przekonaniu o interdyscyplinarności zagadnienia koordynacji polityki europejskiej. Swoim dorobkiem służą na tym gruncie nauka o zarządzaniu, nauka o administracji, politologia, nauka prawa i europeistyka. Stąd studia nad zarządzaniem obecnością państwa w Unii Europejskiej w dużej mierze opierają się na zagadnieniach związanych z krajową koordynacją polityki europejskiej rozumianą nie tylko jako zespół działań przyczynowo-skutkowych powstałych w toku prowadzonych negocjacji politycznych, lecz również jako wyodrębniający się podsystem decydowania politycznego. Polski system koordynacji polityki europejskiej sprawnie wykonuje swoje zadania, jednak w przyszłości należy wzmocnić współpracę między posłami polskiego Parlamentu, posłami Parlamentu Europejskiego, rządem RP oraz urzędnikami polskiej administracji. Jeśli chodzi o współpracę między rządem a Sejmem i Senatem można podkreślić, że rząd i obie izby parlamentu powinny wzajemnie się uzupełniać i wspierać w polityce europejskiej. Prowadzona w efekcie polityka powinna być oparta na kooperacji, konsensusie i zaufaniu.Item Założenia polityki transportowej Unii Europejskiej w XXI wieku. Uwarunkowania, wyzwania, strategie działania(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Jaskulski, AdamCelem artykułu jest analiza uwarunkowań, wyzwań i strategii polityki transportowej Unii Europejskiej na najbliższe lata w powiązaniu z prezentacją inicjatyw podejmowanych najczęściej przez Komisję Europejską w ostatnich latach w ramach tejże polityki sektorowej Unii Europejskiej. W artykule następuje prezentacja zmian zachodzących w założeniach polityki transportowej odnoszących się przede wszystkim do ukierunkowania działań UE na rozwiązywanie problemów horyzontalnych sektora transportu, przy jednoczesnym odchodzeniu tylko i wyłącznie od rozpatrywania problemów konkretnych środków transportu. Do głównych wyzwań polityki transportowej UE należy zaliczyć m.in.: zmniejszenie negatywnego wpływu sektora transportu na środowisko naturalne, zmniejszenie kongestii, rozbudowę infrastruktury multimodalnej oraz pełną internalizację kosztów zewnętrznych transportu.Item Integracja i dezintegracja w Europie Środkowej. Graniczne miasta bliźniacze jako laboratoria współpracy transgranicznej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Jańczak, JarosławCelem prezentowanej analizy jest spojrzenie na procesy integracyjne i dezintegracyjne w Europie Środkowej przez pryzmat granicznych miast bliźniaczych. Tezą rozważań jest stwierdzenie, iż stan procesów integracyjnych widoczny z perspektywy granicy świadczy o motywowanej integracją kontynentalną deboundaryzacji, która w okresie poakcesyjnym ujawnia jednocześnie elementy zjawiska odwrotnego w postaci defrontieryzacji, zależnie od kategorii granic w regionie. Procesy te związane są z kontekstem relacji dwustronnych sąsiadujących państw, ale także z europeizacją granic wewnętrznych i zewnętrznych strefy Schengen.Item Rola Parlamentu Europejskiego w procesie kształtowania Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa UE po zawarciu Traktatu z Lizbony(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Staszczyk, ArturArtykuł porusza problem roli PE w kształtowaniu WPZiB po zmianach dokonanych w tym obszarze integracji przez Traktat Lizboński. Kwestie wchodzące w zakres WPZiB nie należą w przeciwieństwie do zagadnień ekonomicznych do tradycyjnych obszarów integracji, gdyż dotyczą istoty suwerenności państwa narodowego, które ciągle pozostaje najważniejszym aktorem procesu integracji europejskiej. Dominacja międzyrządowych mechanizmów współpracy w ramach WPZiB determinuje ograniczoną rolę PE w kształtowaniu tej polityki. Jednakże należy podkreślić, że PE mimo ograniczonych traktatowych kompetencji w obszarze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa stara się w nim odgrywać istotną rolę, często wykraczając poza swoje formalne uprawnienia. Wynika to z faktu bycia jedyną instytucją unijną mającą demokratyczną legitymację i potrafiącą wpływać na kształtowanie europejskiej opinii publicznej dzięki posiadaniu całego spektrum instrumentów oddziaływania. Na wzrost znaczenia PE w dziedzinie WPZiB wpływa również ustanowienie przez Traktat Lizboński jednolitych stosunków zewnętrznych UE, w których to wielu obszarach PE ma istotne kompetencje. Dalszy rozwój prerogatyw PE w dziedzinie WPZiB jest jednak uzależniony od postępów w procesie przekształcania UE w strukturę o większych kompetencjach ponadnarodowych.Item Austria wobec procesu integracji europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kruk, AleksandraAutorka prezentuje motywy integracji Austrii z WE/UE akcentując przede wszystkim kwestie polityczne. W oparciu o kryterium chronologiczno-problemowe omawia najważniejsze etapy i rozstrzygające zagadnienia towarzyszące procesowi wstępowania Austrii do UE. Szczególna sytuacja tego państwa wynikała z geopolitycznego położenia oraz statusu neutralności. Czynniki te determinowały proces negocjacyjny. Z artykułu wynika także, że obecność Austrii w strukturach Unii Europejskiej wzbudza dyskusje, bywa kłopotliwa i wymusza potrzebę tworzenia rozwiązań prawnych oraz podejmowania decyzji politycznych, które przyczynią się do omijania raf w funkcjonowaniu UE.Item Niemcy i europejskie aspiracje Chorwacji (1991–2013)(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Księżniakiewicz, MalwinaZe względu na historyczne tradycje współpracy Chorwacji z niemieckim kręgiem kulturowym, po uzyskaniu niepodległości w 1991 roku, państwo to związało swoje europejskie aspiracje z Bonn i następnie z Berlinem. Niemcy chętnie podjęły się roli „adwokata” interesów chorwackich w Unii Europejskiej, chociaż rządy prezydenta F. Tudjmana trudno było uznać za demokratyczne, a Chorwację za państwo prawa. Doniesienia o zbrodniach chorwackich w okresie wojny na Bałkanach w latach 1991–1995 i odmowa współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym ds. byłej Jugosławii, osłabiły niemieckie poparcie dla chorwackich dążeń do członkostwa w UE. Kiedy te przeszkody zostały usunięte, Niemcy powróciły do roli aktywnego promotora interesów chorwackich w Brukseli, jednakże nie czyniły tego z takim zaangażowaniem jak w latach dziewięćdziesiątych. Wymownym tego przykładem była zwłoka w ratyfikowaniu przez RFN traktatu akcesyjnego z Chorwacją.Item Implikacje akcesji Chorwacji do Unii Europejskiej dla stosunków polsko-chorwackich(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Podgórzańska, RenataDotychczasowe doświadczenia w kontekście polityki Polski wobec Chorwacji wskazują na jej drugoplanowy charakter i podporządkowanie aktywności polskiej dyplomacji kwestiom zasadniczym z punktu widzenia polityki zagranicznej. Państwa dawnej Jugosławii, w tym Chorwacja, nie należały do strategicznych w założeniach polskiej polityki zagranicznej, bowiem polskie interesy ulokowane były przede wszystkim w obszarze euroatlantyckim. Wprawdzie poziom współpracy Polski z Chorwacją był znaczący na tle pozostałych państwa dawnej federacji, aczkolwiek nie należała ona do istotnych partnerów politycznych i gospodarczych Polski. Dziś, pomimo możliwości, jakie pojawiają się w związku z przystąpieniem Chorwacji do UE raczej nie należy się spodziewać awansu Chorwacji do grona państw o istotnym znaczeniu dla polskiej polityki zagranicznej. Równocześnie jednak należy rozważyć czy akces Chorwacji do UE będzie determinować politykę Polski wobec tegoż państwa? Jakie szanse i jakie wyzwania wiążą się z członkostwem Chorwacji w UE dla Polski w wymiarze politycznym i gospodarczym? Czy istnieją możliwości pogłębienia współpracy, a jeśli tak to w jakich obszarach?Item Problem Kosowa w polityce europejskiej w latach 1998–2013. Rola Unii Europejskiej i Niemiec(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kosman, Michał M.Konflikt o Kosowo okazał się jednym z najpoważniejszych problemów bezpieczeństwa międzynarodowego w Europie pod koniec XX wieku i w pierwszej dekadzie XXI stulecia. Niepowodzenie dyplomatycznych prób jego rozwiązania doprowadziło do nalotów na Jugosławię w 1999 r., a następnie do stopniowego wymykania się tego regionu spod kontroli Belgradu. Wokół Kosowa splatały się interesy Stanów Zjednoczonych, Rosji i państw UE. Celem artykułu jest przybliżenie dyplomatycznych działań na rzecz rozwiązania konfliktu w 1999 r., zwłaszcza aktywności Niemiec w celu zaangażowania Rosji w międzynarodowy proces pokojowy. W dalszej kolejności zarysowane zostały wysiłki społeczności międzynarodowej, zwłaszcza UE, na rzecz stabilizacji Kosowa i jego drogę ku niepodległości, początkowo pod nadzorem UE. Rola UE nie zakończyła się po zniesieniu nadzoru nad Kosowem, Unia nadal pełniła rolę mediatora w relacjach pomiędzy Prisztiną a Belgradem, przyczyniając się do względnej normalizacji stosunków pomiędzy obiema stronami.Item Polonia amerykańska wobec członkostwa Polski w NATO i Unii Europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Malendowicz, PawełPolonia amerykańska stanowi najważniejszą społeczność Polaków i osób pochodzenia polskiego żyjących poza Polską. Liczy około dziesięć milionów osób o różnym stopniu polskiego pochodzenia i różnym poziomie identyfikacji z narodem przodków oraz polską grupą etniczną w USA. Jej najważniejszą strukturą organizacyjną jest Kongres Polonii Amerykańskiej. Aktywność polityczna Polonii amerykańskiej opiera się na wyznawanych przez nią wartościach. Wśród nich najistotniejsze to wartości konserwatywne: patriotyzm, antykomunizm, demokracja, silne prawo, religijność. Wartości te zadecydowały o stosunku Polonii amerykańskiej do współczesnych wyzwań politycznych, które stały przed Polską, polskich partii politycznych, integracji europejskiej i rozszerzenia NATO.Item Deutsch-russische Beziehungen und die Europäische Union. Kommentar(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kinyakin, AndreiAutor omawia rolę stosunków niemiecko-rosyjskich w szerokim kontekście współpracy Rosji z Federacją Rosyjską. Jest ona zdania, że Niemcy są najważniejszym partnerem Rosji w unii Europejskiej, lecz stosunki te w ostatnich lata uległy pogorszeniu. W jego opinii odpychanie Rosji od UE zaowocować może wzmocnieniem się tendencji autorytarnych i antydemokratycznych na Kremlu. Unii Europejskiej Rosja jest potrzebna jak czynnik gwarantujący stabilność na obszarze Azji Środkowej, powstrzymujący radykalizm islamski i ograniczający aspiracje mocarstwowe Chin.Item Unia Europejska wobec zagrożeń dla bezpieczeństwa teleinformatycznego – zarys problemu(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Lakomy, MironSzkodliwa działalność w Internecie oraz innych sieciach teleinformatycznych, w XXI wieku stanowi coraz większe wyzwanie dla bezpieczeństwa narodowego i międzynarodowego. Co za tym idzie, problematyka ta stała się istotna nie tylko dla państw, ale także organizacji międzynarodowych. Unia Europejska, zrzeszająca jedne z najbardziej zdigitalizowanych społeczeństw globu, prowadzi prace w tej dziedzinie już od 2004 roku. Nie ulega jednak wątpliwości, iż wysiłki UE w dużej mierze rozminęły się z wagą zagrożeń cyberprzestrzennych. Do pewnej zmiany doszło dopiero po 2007 roku, kiedy Bruksela w wyniku „pierwszej cyberwojny” w Estonii, dostrzegła konsekwencje braku zabezpieczeń przed atakami komputerowymi. Wysiłki Unii, inspirowane w głównej mierze przez Komisję Europejską przebiegały dwutorowo. Z jednej strony, obejmowały one prace koncepcyjne, w tym m.in. analizę zjawiska cyberprzestępczości czy wrażliwości na ataki europejskiej krytycznej infrastruktury teleinformatycznej. Z drugiej, podejmowano prace na rzecz rozwoju współpracy w zakresie cyberbezpieczeństwa między UE a państwami członkowskimi. W tym kontekście, należy zauważyć, iż działania Unii Europejskiej w dużej mierze były opóźnione w stosunku do dynamiki pojawiających się w cyberprzestrzeni wyzwań. Co prawda, od 2007 roku, UE poczyniła szereg inicjatyw, które wzmocniły jej potencjał do działania w środowisku teleinformatycznym, jednak w wielu dziedzinach nadal istniały poważne zaniedbania. Pewna oznaka zmiany pojawiła się dopiero w 2012 roku, kiedy powołano zespół CERT-EU oraz zapowiedziano zwiększenie środków finansowych przeznaczonych na cyberbezpieczeństwo. Mimo to, w przyszłości Bruksela będzie musiała ustosunkować się do szeregu wyzwań w tej dziedzinie, w tym m.in.: modelu współpracy międzynarodowej, opracowania spójnej strategii bezpieczeństwa teleinformatycznego czy kwestii ochrony praw człowieka w sieci. Odpowiednia reakcja na te problemy będzie jednym z czynników, które w przyszłości wpłyną na sytuację bezpieczeństwa Unii Europejskiej, tak w wymiarze wewnętrznym jak i międzynarodowym.Item Morze Bałtyckie w rosyjskiej polityce zagranicznej i strategii morskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Mickiewicz, PiotrW artykule zaprezentowano koncepcję wykorzystania akwenu Morza Bałtyckiego i subregionu bałtyckiego w rosyjskiej strategii morskiej. Dzięki posiadanemu potencjałowi morskiemu stanowi ona ważny element oddziaływania międzynarodowego Federacji Rosyjskiej oraz poszerzania wpływów politycznych i gospodarczych. Morze Bałtyckie postrzegane jest w jej założeniach, jako najważniejszy szlak wymiany handlowej z państwami europejskimi, który pozwoli ograniczać poziom zagrożeń wynikających z konieczności wykorzystywania połączeń tranzytowych. Natomiast subregion bałtycki uznawany jest za obszar kooperacji polityczno-gospodarczej, która ma zezwolić na osiągnięcie dwóch zasadniczych celów. Pierwszym jest uzyskanie samodzielności gospodarczej Obwodu Kaliningradzkiego, pozwalającej na jego pełne wykorzystanie w rosyjskich projektach budowy sieci transportowych do Europy Zachodniej, przy wykorzystaniu regionalnych programów rozwojowych. Drugim zaś powiązanie polityczno- gospodarcze państw bałtyckich w taki sposób, by niwelować możliwości ograniczania zakresu rosyjskich planów wykorzystania Bałtyku, jako ważnej magistrali towarowej, zwłaszcza transportu ropy naftowej.Item Turkey and Its Position on the Cyprus Question Since 1974(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Osiewicz, PrzemysławThe Cyprus question is one of the most complex international disputes, which the Republic of Turkey has been engaged in since its foundation in 1923. Although Cyprus was conquered by the Ottoman Empire in 1571, the Turks actually lost control over the island in 1878. British rule only strengthened ethnic divisions in Cyprus, especially when Cyprus became a Crown Colony in 1925. After World War II, Greek Cypriots wanted to unite with mainland Greece (enosis), while Turkish Cypriots promoted the division of the island’s territory between Greece and Turkey (taksim). Finally, both sides agreed on the foundation of an independent Cypriot state, named the Republic of Cyprus, in 1960, and became its guarantors. Yet this was not the end of the Cyprus question. Lack of mutual trust led to further clashes between the two communities in 1963 and resulted in a disintegration of the state. The most important events, however, took place in 1974, when Turkey decided to intervene militarily on the island in response to a Greek Cypriot coup d’état. This paper is devoted to the Turkish position on the Cyprus question after the intervention and division of Cyprus. Has the policy undergone any significant changes since 1974? Is the Cyprus question a matter of Turkish national interest? The paper compares two periods, namely that from 1974 to 2002 and after 2002.Item Instrument na rzecz Stabilności w latach 2007–2013w Afryce Zachodniej – uwarunkowania, mechanizm wdrażania i efektywność projektów dotyczących zwalczania przestępczości zorganizowanej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Przybylska-Maszner, BeataCelem artykułu jest ukazanie Instrumentu na rzecz Stabilności jako narzędzia finansującego działania w obszarze zwalczania przestępczości zorganizowanej na przykładzie projektów realizowanych w Afryce Zachodniej. Stanowi on próbę analizy mechanizmu wdrażania środków tego Instrumentu, ze szczególnym zwróceniem uwagi na uwarunkowania realizacji projektów, a także elementy gwarantujące ich efektywność. Podstawowe, przedstawione założenie dotyczy uznania Instrumentu na rzecz Stabilności za jeden z bardziej efektywnych mechanizmów działań zewnętrznych Unii w regionie Afryki Zachodniej. Pomimo krytyki poszczególnych elementów w procesie jego zastosowania, stanowi on finansową bazę działań Unii zapewniających wspieranie utrzymania bezpieczeństwa w państwach zachodnioafrykańskich, ale przede wszystkim gwarantujących ochronę przed zagrożeniami istotnymi dla bezpieczeństwa europejskiego, takimi jak rozwój przestępczości zorganizowanej.